Die situasie in Sirië het die laaste tyd baie versleg en die konflik aldaar het die potensiaal om dramaties te eskaleer. Gaan Sirië dieselfde pad as Tunisië, Egipte en Libië loop deurdat die populêre opstand uiteindelik op die val van die regime uitloop? Of gaan die konflik in Sirië tot 'n oorlog uitkring waarby die omringende lande ingesuig word? Gaan Iran uiteindelik daarby ingesleep word? In Die Arabiese Opstande het ek voorgestel dat ons in die afsienbare toekoms so 'n oorlog kan sien.
Die outokratiese regerings van Tunisië, Egipte en Libië het geval. Gaan Sirië volgende aan die beurt wees? Die situasie in Sirië is stadig maar seker besig om te intensifiseer. Aangesien die rewolusies in die ander lande nou al op 'n manier besleg is, is al die aandag op die oomblik op Sirië. Anders as met die ander lande, het Sirië egter 'n paar belangrike bondgenote, wat nie alleen aan daardie regering meer beweegruimte bied nie, maar wat ook daartoe kan lei dat die situasie uiteindelik op 'n Midde-Oosterse oorlog uitloop. Ons kan reeds sien hoedat die opponerende koalisies begin vorm aanneem. As dinge verder versleg, kan hierdie groepe maklik in 'n oorlog teenoor mekaar te staan kom. Daar is egter baie nuanses wat in ag geneem moet word.
Die Siriese situasie
Die populêre opstand in Sirië is nou al vir bykans 'n jaar aan die gang. Sedert dit in Maart vanjaar in 'n volskaalse rewolusie ontwikkel het, het daar volgens Menseregte organisasies reeds meer as 4000 mense gesterf - maar die syfer is waarskynlik baie hoër. Hierdie ongevalle syfer spruit voort uit die geweldadige wyse waarop die regering van president Bashar al-Assad probeer om die opstande te onderdruk. Tenks en sluipskutters is in die dorpe waar die meeste opstande voorkom ontplooi. Duisende betogers is al in hegtenis geneem en baie het as gevolg van marteling in aanhouding gesterf - dit sluit heelwat kinders in.
Dit intensiteit van die konflik het toegeneem toe al meer soldate uit die weermag begin dros het eerder as om op die betogers te skiet. Hulle het die Vrye Siriese Weermag gevorm wat nou volgens berig al omtrent 20 000 lede het. Skermutselings met die weermag begin toeneem en die term "burgeroorlog" word al meer gebruik. Die Arabiese Bond het Sirië onlangs uitgeskop en sanksies teen die regering goedgekeur. Die VN se menseregte raad het ook die geweld veroordeel.
Tog het die Buiteland nog nie - soos in die Libiese situasie - direk by die situasie in Sirië begin betrokke raak nie. Alhoewel daar al 'n poging by die VN se sekuriteitsraad was om die Siriese regering vir die geweld veroordeel, het Rusland en China dit geveto. Die VSA en die EU het wel sanksies ingestel en alle olie invoere van Sirië gestaak. Na die instelling van sanksies deur die Arabiese Bond, is daar nou weer 'n poging om die VN daarby te betrek, maar dit is onwaarskynlik dat Rusland daartoe sal instem. Die Franse het voorgestel dat humanitêre korridors afgedwing word om mense te help om die geweld te ontvlug. Die Turke het ook al van 'n buffersone langs die Turkse grens gepraat. Daar is egter nog geen eenstemmigheid oor hierdie voorstelle of die implementering daarvan nie.
Sirië is anders as Libië
Alhoewel dit mag lyk of Sirië mettertyd dieselfde pad as Libië sal loop waar die VN 'n intervensie goedgekeur het om die mense teen die geweldadige optrede van die regering te beskerm, is daar belangrike verskille tussen hierdie lande. Die belangrikste enkele verskil is seker die rol van Rusland. Tot dusver in die konflik het die Russiese media die Siriese narratief oor gebeure nagepraat, naamlik dat die weermag nie teen weerlose betogers optree nie, maar teen gewapende boewe.
Die Russe, wat enige VN resolusie kan veto, het lang historiese bande met Sirië. Hierdie bande gaan terug na die Koue Oorlog en Rusland het selfs nog militêre personeel op die grond in Sirië. Hulle het ook onlangs 72 supersoniese cruise missiele, wat al 'n geruime tyd terug deur die Siriërs bestel en betaal is, afgelewer. Dit het 'n reikwydte van 300km en is hoofsaaklik vir die verdediging van hul kuslyn bedoel. Die Russe het ook 'n vliegdekskip en twee ondersteuningskepe na die Middellandse See gestuur (waar die VSA reeds 'n vliegdekskip het).
Die Russe sien Sirië as 'n baie belangrike strategiese vennoot in die Midde-Ooste. Behalwe vir Iran, is dit die enigste land met wie hulle werklik diepliggende bande het. As die rewolusie in Sirië sou slaag, en daar 'n demokraties-verkose regering aan bewind kom, sal die nuwe regering beslis nie dieselfde bande met Rusland handhaaf nie - juis vanweë die Russe se steun aan die Assad regering. Rusland sal dus alles in hul vermoë doen om te verhoed dat die Libië situasie in Sirië herhaal word.
Daar is egter ook ander belangrike verskille. Sirië het ook belangrike vennote in die direkte omgewing, terwyl die Libiese regering - behalwe vir sommige Afrika en Suid-Amerikaanse lande (waaronder Suid-Afrika!) - baie geïsoleerd was. Daar is veral twee sulke lande, naamlik Iran en Libanon. In Libanon het die militante Moslem groep, Hezbolla, tans 'n sterk invloed in die regering en hulle weier dan ook om die sanksies van die Arabiese Bond teen Sirië te implementeer (Sirië se ander buurlande, Irak en Jordanië, sal vanweë hul afhanklikheid van Siriese handel ook nie op hierdie stadium al die sanksies instel nie). Die leier van Hezbolla, Hassan Nasrallah, het dit duidelik gestel dat hulle bereid is om saam met die Siriese regering te veg. Hulle is waarskynlik alreeds saam met die Irannese by die onderdrukking van die Siriese opstand betrokke.
Soos die Irannese, behoort Hezbolla tot die Shi'ite groepering onder die Moslems. Ook die Alawiete, waartoe die Siriese heersers behoort, het uit die Shi'ites ontstaan. Hulle is 'n minderheidsgroep in beide Sirië en Libanon. Hierdie groepe is dus godsdienstige bondgenote. Dit is dus moontlik dat hulle mettertyd by die konflik in Sirië ingesleep sal word.
Die rol van Iran
Indien daar direkte buitelandse inmenging in Sirië plaasvind, kan dit uiteindelik gebeur dat Iran tot die konflik toetree. Iran is baie magtiger as Sirië en indien dit sou gebeur dat hulle by die konflik betrek word, kan dit op 'n baie groot oorlog uitloop. Die Westerse konflik met Iran het die laaste tyd ook dramatiese toegeneem nadat die Internasionale Atoomenergie Agentskap (IAEA) in hul verslag verlede maand genoem het dat daar aanduidings is dat Iran by die bou van kernwapens betrokke is. Israel het selfs met 'n aanval op die Irannese installasies gedreig. Alhoewel hulle oogmerk waarskynlik is om die Russe en Chinese te beïnvloed om nie verdere sanksies teen Iran in die VN se veiligheidsraad te veto nie, is die Israeli's baie onvoorspelbaar en is so 'n aanval nie uitgesluit nie. Hulle het vroeër ook die Siriese kernprogram met 'n aanval vernietig.
Die aanval van Irannese betogers op die Britse ambassade in Teheran het die situasie verder laat versleg. Beide lande het hul diplomatieke personeel onttrek en daar is dus nie veel kanale oop om enige misverstande wat mag opduik uit die weg te ruim nie (die VSA praat al lankal nie met die Irannese nie). Verder het die Europese Unie nou ook sanksies teen Iran ingestel. Hulle oorweeg selfs 'n boikot van Irannese olie - wat seker eers sal realiseer wanneer Libië se olieproduksie dit kan aanvul. In geval van 'n militêre konflik sal die Weste dus nie van Iran se olie afhanklik wees nie.
Die NAVO magte beplan al lankal vir so 'n gebeurlikheid. Dit is die groot rede waarom hulle al 'n geruime tyd daaraan werk om 'n missielskild vir die Europese lande op te rig. Turkye het dan ook onlangs ingestem om 'n vroeë waarnemingstelsel as deel van 'n NAVO skild te huisves. Dit het tot gevolg gehad dat 'n Irannese bevelvoerder gesê het dat Iran dit sal aanval as hulle bedreig word. Die belangrikste rede waarom hierdie skild nog nie ten volle gerealiseer het nie, is omdat die Russe dit teenstaan. Hulle is van mening dat so 'n skild maklik in 'n verdedigingskild teen Russiese missiele omgesit kan word. Volgens hulle gaan dit teen die gedagte van wedersydse ontwapening in. Dit lyk egter of daar nou met die oprigting daarvan voortgegaan word.
'n Komende oorlog?
Ons vind dat die koalisies wat tydens so 'n oorlog teenoor mekaar te staan kan kom, al hoe duideliker uitkristaliseer. Ek het reeds na die Siriese bondgenootskap met Iran en Libanon verwys. Alhoewel Rusland hulle goedgesind is en Vladimer Putin, wat waarskynlik volgende jaar weer die Russiese president sal word, 'n baie hardvogtige houding jeens die Weste openbaar, sal Rusland nie somaar direk by so 'n konflik betrokke raak nie. Rusland sal nie somaar so baie waag vir 'n land soos Sirië nie.
Wat 'n moontlike teen-koalisie betref, het die boikotaksie van die Arabiese Bond daardie lande in effek alreeds in 'n bondgenootskap teen Sirië verenig. Sommige van daardie lande soos Katar, Jordanië en die Verenigde Emirate was ook vroeër by die aanvalle teen Libië betrokke. Sommige ander lande, soos Saoedi-Arabië, is ook al vir jare aan die voorpunt van die stryd teen die Irannese invloed in die Midde-Ooste. Die vermeende sameswering van persone met Irannese bande om die Saoedi ambassadeur in die VSA te vermoor, het hul verhouding met Iran verder versuur. Ook die Bahreinse regering het die Irannese onlangs daarvan beskuldig dat hulle saamgesweer het om die brug na Saoedi-Arabië op te blaas.
Die belangrikste ander Moslem land (buite die Arabiese Bond) wat deel van hierdie groepering uitmaak, is Turkye. Turkye het deurentyd die Arabiese Bond oor Sirië gekonsulteer, en het ook hul eie sanksies teen Sirië ingestel. Alhoewel Turkye amptelik 'n beleid van zero probleme met hul buurlande navolg, het die gebeure in Sirië hulle in direkte konfrontasie met daardie regering gebring. Die rede hiervoor is dat Turkye hulleself as die model van 'n Moslem demokrasie beskou - as die segsman van die Moslem massas wat deur opstande demokrasie nastreef. Die huidige bewindhebbers, die AK party (Adalet ve Kalkınma Partisi), is ook 'n gematigde godsdienstige Moslem party wat, soos die meeste lande van die Arabiese Bond, tot die Sunni groepering onder die Moslems behoort.
Soos in Turkye, het sulke partye ook in beide Tunisië en Egipte (en moontlik ook Libië) die meerderheid steun. Alhoewel Iran hierdie groepe as vennote wil sien in hul anti-Westelike benadering, is hierdie groepe in effek alreeds deel van die Westers-gesinde groepering van Moslemlande. Die rede hiervoor is dat hul Moslembroeders in Sirië in die voorste linie teen die Assad regering betrokke is. Hulle staan dus in opposisie tot die Siriese regering. Die lande waar hierdie groepe na die rewolusie deel van die nuwe regerings vorm, is dan ook almal deel van die Arabiese Bond state wat die sanksies teen Sirië ingestel het. Verder word hierdie groepe deesdae oor die algemeen in die Westerse media in 'n positiewe lig uitgebeeld as "gematig" (mild) godsdienstig en dit lyk of die Westerse regerings oor die algemeen 'n positiewe houding jeens hulle het. Hulle verteenwoordig 'n Islamitiese middelgrond teenoor die uiters konserwatiewe Salafiste.
Die enigste rede waarom baie persone in daardie Islamitiese kringe nie met so 'n pro-Westerse alliansie gemaklik sal wees nie, is omdat een so 'n groep, Hamas, die groot vyand van Israel in Gaza is. Indien Israel in die alliansie teen Iran ingesluit word, kan hierdie uitgebreide Moslem alliansie teen Sirië en Iran wankelrig raak. Dit is waarom die Siriese groepering sal probeer om Israel by die konflik in te sleep (soos Saddam Hoessein ook destyds probeer doen het) en waarom die VSA alles in hul vermoë sal doen om Israel daaruit te hou of die vredesproses aan die gang te kry (wat nie somaar sal gebeur nie). Die verbreking van bande tussen Turkye en Israel na die flotilla debakel kan moontlik ook in hierdie lig gesien word.
Hoe sal dit gebeur?
Ons kan duidelik sien hoedat 'n moontlike alliansie teen Sirië en Iran begin vorm aanneem. Die konflik tussen die twee groeperinge het ook in die laaste maand dramaties toegeneem - alhoewel dit natuurlik nog net op 'n mondelinge vlak is. Indien die situasie verder versleg, kan enige vonk die kruitvat laat ontplof. Dit is moontlik dat Turkye uiteindelik nie meer bereid sal wees om op die kantlyn te sit terwyl die dodetal in Sirië toeneem nie. In so 'n geval sal hulle - ten spyte van die Russiese veto - saam met sekere bondgenote by 'n humanitêre aksie aldaar betrokke raak. Sodra dit gebeur is die weg oop vir enige van die ander lande om hulle van enige kant by die konflik aan te sluit. Daar is natuurlik verskeie ander dinge wat ook tot so 'n oorlog aanleiding kan gee.
Alhoewel dit mag lyk of hierdie opbou na 'n konflik spontaan gebeur, is dit nie die geval nie. In my boek oor die Arabiese opstande bespreek ek die opeenvolgende vredes- en oorlogsfases waardeur die wêreld gaan. Ek gaan dit nie nou hier bespreek nie. Die rede waarom Iran in die spervuur kom, is omdat hulle die belangrikste kwesbare opponent van die Westerse belange in die Midde-Ooste verteenwoordig. Die groot aansporing vir al Iran se vyande - ook in die Midde-Ooste - is om te verhoed dat hulle 'n kernwapen ontwikkel. Indien dit gebeur, sal die Midde-Oosterse magsbalans dramaties ten gunste van Iran draai. Lande maak nie oorlog as hul opponente kernwapens het nie - dit sal dus as 'n afskrikmiddel vir enige aggressie teen Iran dien.
Slotgedagtes
Alhoewel ons kan vind dat Rusland uiteindelik toegee aan die oproep vir buitelandse betrokkenheid by Sirië en daardie regering soos die Libiese regering tot 'n val kom, lyk so 'n uitkoms baie onwaarskynlik. Rusland sal waarskynlik aanhou om hul veto te gebruik - en dit kan daartoe lei dat die konflik dramaties eskaleer omdat die Westerse lande (waarby ek veral Turkye insluit) se morele beskouing hulle uiteindelik sal dwing om betrokke te raak. Dit kan dan tot oorlog lei - wat nie deur die VN se sekuriteitsraad gereguleer word nie.
Dit is sekerlik moontlik dat gemoedere weer op een of ander wyse kan kalmeer. Sanksies kan die Siriese regering dwing om toegewings te maak en 'n onderhandelde skikking met die opposisie te bereik. Op hierdie stadium lyk so 'n uitkoms baie onwaarskynlik. Solank die Libanese banke die Siriërs help en Rusland hulle ondersteun, het hulle nie veel rede om tot 'n skikking te kom nie. Die Siriese heersers weet baie goed dat hulle nie alleen onttroon sal word soos in Tunisië en Egipte nie, maar dat hulle ook vir misdade teen die mensdom vervolg sal word. Hulle is reeds by die omdraaipunt verby.
Willie Mc Loud
Monday, 5 December 2011
Monday, 7 November 2011
Wetenskap en geloof
Is daar in die wetenskaplike era waarin ons leef nog plek vir geloof? Of is die wetenskap stadig maar seker besig om geloof uit die samelewing te verdryf? Is dit enigsins moontlik om wetenskap en geloof met mekaar te versoen? Of weerspreek die wetenskaplike siening van die wêreld die gelowige beskouing - en meer spesifiek die Christelike beskouing - van die kosmos? Kan hierdie twee aspekte van ons menswees met mekaar versoen word? Dit is vrae wat versigtig oordink moet word omdat dit hier oor die somtotaal van ons bestaan gaan.
Sedert die aanvang van die wetenskaplike era in die sewentiende eeu, worstel die mens met die vraag: Wat behoort die verhouding tussen die wetenskap en geloof te wees. Is daar plek vir beide in ons leefwêreld? Is die mens beter af met die een of die ander? Of is beide nodig om 'n vol lewe te lei? Daar is natuurlik 'n wye spektrum van uiteenlopende sieninge oor hierdie saak. Aan die een kant is daar wetenskaplikes soos Richard Dawkins wat geloof as 'n euwel in die samelewing sien. Aan die ander kant is daar Christene wat die wetenskap met groot wantroue bejeën. Daar is egter ook baie mense wat hulle tussen hierdie teenpole bevind en die wetenskap en geloof op 'n manier byeen bring.
Wanneer die verhouding tussen die wetenskap en geloof onder die soeklig kom, moet ons ten eerste vra: Waarom word hierdie twee aspekte van ons lewe teenoor mekaar gestel? Wat is die rede dat dit enigsins in opposisie tot mekaar gestel word? Om hierdie vraag te kan beantwoord kan ons na die sieninge van daardie wetenskaplikes en Christene kyk wat hulle aan die teenpole van die gesprek bevind. Miskien is die brug tussen die twee nie so groot as wat enige van hierdie groepe dink nie. Ons gaan ook kyk hoe die wetenskap en geloof byeen gebring word. Nie al die pogings tot "versoening" is uiteindelik suksesvol nie.
'n Plek vir geloof ?
Die wetenskap soos ons dit vandag ken, het sy ontstaan in die rasionalisme van sewentiende eeuse Europa gehad. Sedert René Descartes (1596-1650) se "ek dink, daarom is ek", het die westerse mens groot klem op die rasionele aspek van ons menswees geplaas. Die wetenskap het uit hierdie rasionele benadering tot die wêreld ontstaan. Dit was gou duidelik dat die die wetenskap die mensdom se kennis oor die kosmos dramaties sou verbreed. So het Galileo Galilei (1564-
Hierdie gebeure word soms as die eerste groot oorwinning van wetenskap oor geloof voorgehou. Hiervolgens is die geosentriese model deel van die Christelike perspektief - en het die wetenskap daardie onkunde kom regstel. Alhoewel dit so is dat die Bybel vanuit 'n geosentriese raamwerk (i.e.van die perspektief van 'n aardse waarnemer) geskryf is en die destydse Katolieke Kerk dit as die enigste korrekte siening beskou het, het die geosentriese model eerder met die kennis van die tyd (wat na Aristoteles as leermeester opgesien het) as met geloof in God te doen. Geloof gaan duidelik baie dieper as die bepaalde siening wat 'n gelowige omtrent die materiële kosmos huldig.
Die verklarende krag van die wetenskap het dramaties duidelik geword toe Isaac Newton (1642-1727) sy drie bewegingswette (en sy gepaardgaande konsep van universele gravitasie) geformuleer het. Hierdie wette het die planetêre bewegings eenvoudig, elegant en akkuraat beskryf. Vir baie het dit gelyk of die wetenskap uiteindelik alles sal kan verklaar. Dit het aan die moderne mens van daardie tyd 'n geweldige vertroue in die rasionele vermoëns van die mens gegee. Sou daar iets vir die mens onmoontlik wees? Die uitsonderlike krag van die rasionele brein was weer sigbaar toe Albert Einstein (1879-1955) sy relatiwiteitsteorieë vroeg in die twintigste eeu geformuleer het. Sy model kon die kosmos oënskynlik tot 'n baie hoë vlak van akkuraatheid beskryf.
Wat ons in modernisme - en die daaruit voortspruitende ateïsme - mee te doen het, is 'n bepaalde interpretasie van die wetenskap. Hierdie interpretasie gaan baie verder as die basiese verstaan van die wetenskap as die sistematiese ondersoek na die wette van die natuur. Dit neem die wetenskap as vertrekpunt om 'n metafisiese beskouing van die kosmos te formuleer - naamlik dat alles uiteindelik wetenskaplik verklaarbaar sal wees. Daar is dus geen ruimte vir geloof in God in hierdie beskouing nie. Vir hierdie wetenskaplikes is Occam se skeermes (Occam's razor) die maatstaf wat ons moet gebruik - dat eenvoudige verklarings beter is as komplekses. Hulle is dus van mening dat ons die eenvoudigste moontlike hipotese moet gebruik om die bestaan en totaliteit van die kosmos te verklaar.
Met die koms van kwantummeganika, kwantum velde teorie en string teorie het die prentjie egter dramaties verander. Dit was skielik duidelik dat die kosmos baie meer kompleks is as wat wetenskaplikes ooit sou kon droom. In string teorie word 'n hoër dimensionele struktuur vir ons kosmos gepostuleer wat vir ons sintuie en wetenskaplike instrumente ontoeganklik is. Dit beteken dat daar ander wêrelde binne ons kosmos kan bestaan wat vir ons ontoeganklik is. Christene sou hierop kon antwoord dat dit al meer begin lyk na die tipe kosmos wat hulle nog altyd voorgestaan het, naamlik een waarbinne geestesrealms bestaan wat vir ons gewone sintuie ontoeganklik is (sien my artikel op hierdie blog oor Kant se noumenele realm). Die nuutgevonde erkenning van die kompleksiteit van ons kosmos skep dus opnuut die ruimte waarbinne geloof kan bestaan.
Alhoewel daar nog baie wetenskaplikes is wat in die modernistiese raamwerk opereer, kan daar geen twyfel bestaan dat die algemene publieke siening omtrent die groter werklikheid van ons bestaan aanbeweeg het nie. Dit is duidelik dat Occam se skeermes nie op ons metafisiese siening van die kosmos toegepas kan word nie - dit lei tot reduksionele beskouings van die kosmos.
Wantroue in die wetenskap
Daar is baie Christene wat op hul beurt weer in die wetenskap twyfel. Hulle is van mening dat baie van die wetenskaplike uitsprake nie waar kan wees nie omdat dit teen die Bybel as God se geopenbaarde woord ingaan. Volgens hulle behoort die wetenskap ondergeskik aan die Bybel gestel te word. Christene behoort die wetenskaplike bevindinge net te aanvaar in soverre dat inpas by dit wat die Bybel sê. Sommige is selfs van mening dat wetenskaplikes doelbewus daarop uit is om die Bybel verkeerd te bewys.
Dit is nie moeilik om te verstaan waarom Christene skepties oor die wetenskap staan nie. Baie wetenskaplikes is ateïste. 'n Mens kan dus verwag dat hulle sieninge oor die kosmos deur hul eie oortuigings beïnvloed sal word. Dit is presies wat die invloedryke wetenskapsfilosoof Thomas Kuhn (1922-1996) gesê het. Volgens hom is alle wetenskaplikes in 'n sekere wetenskaplike paradigma vasgevang. Hul sieninge word grotendeels deur die leerskool waardeur hulle gegaan het bepaal. Tydens hul opleiding word sekere veronderstellings, konsepte en idees - die hele raamwerk van denke - wat deur daardie akademiese gemeenskap aanvaar word, by hulle vasgelê. Aangesien die meeste wetenskaplikes binne 'n modernistiese paradigma opereer, kan ons aanvaar dat dit 'n impak op hul aanvaarding of verwerping van teorieë sal hê.
Ten spyte van hierdie problematiek, streef die meeste wetenskaplikes daarna om die wette van die natuur so akkuraat moontlik te beskryf en so goed moontlik te verstaan. Neem byvoorbeeld die lang debat oor die ontstaan van die kosmos wat gedurende die middel van die vorige eeu in wetenskaplike kringe gewoed het. Daar was twee sieninge oor die kosmos wat beide groot steun geniet het, naamlik dat die kosmos staties is en dat dit met die Groot Knal (Big Bang) begin het. Vir baie wetenskaplikes het die Groot Knal model te veel ooreenkoms met die Christelike skeppingsverhaal getoon. Dit was juis 'n Christen (Katolieke) wetenskaplike (Georges Lemaître) wat hierdie model die eerste maal geformuleer het. Tog het verskillende tipe waarnemings omtrent die agtergrondradiasie uiteindelik die skaal ten gunste van die Groot Knal teorie laat swaai.
Vir baie Christene is die Groot Knal model nie net gemaklik versoenbaar met die Bybel nie; hulle (veral Christen filosowe) is van mening dat dit 'n sterk saak vir die bestaan van God maak. Tog stem alle Christene nie daarmee saam nie. Daar is sommige wat van mening is dat ons die skeppingsverhaal in Genesis1 net op een manier kan verstaan, naamlik dat God die kosmos sesduisend jaar gelede in ses letterlike sondae geskep het. Hulle dink dat daar net een korrekte manier is om die Bybelse teks te verstaan en voel dat alle ander verklarings die waarheid van die Bybel in gedrang bring. Wat hulle nie besef nie, is dat hulle ook in 'n sekere paradigma vasgevang is waarvolgens net een bepaalde siening korrek is. In werklikheid is die teks oop is vir 'n verskeidenheid interpretasies (dink aan die "gaping" siening, die dag-as-tydperk siening ens.). Soos met die heliosentries-geosentriese debat is dit duidelik beter om daardie interpretasies van die teks te aanvaar wat inpas by die wetenskaplike verstaan van die kosmos. Uiteindelik sal God se openbaring in die Skrif tog nie van sy openbaring in die natuur verskil nie (Ps. 19).
'n Voller lewensbestaan
Wanneer wetenskaplikes toegee dat die wetenskap nie enige metafisiese beskouinge oor die somtotaal van ons bestaan ondersteun nie en Christene toegee dat die Bybel 'n verskeidenheid sieninge oor die fisiese bestaan van dinge kan ondersteun, kan die wetenskap en geloof hande vat. Dit beteken dat beide die wetenskap en geloof 'n plek in ons lewe kan hê. Die Christen hoef nie die wetenskap as 'n bedreiging vir sy/haar geloof te sien nie. Ons kan eerder sê dat die wetenskap ons help om die fisiese wêreld beter te verstaan terwyl die geloof ons help om sin van die groter werklikheid van ons bestaan te maak. Ons kan mense wees wat beide dink en glo.
Dit beteken nie dat wetenskap en geloof heeltemal apart gehou moet word asof dit op twee wedersyds uitsluitende sfere van ons lewe betrekking het nie. Die twee is tog op 'n manier tot mekaar verbonde. Ons leef uiteindelik in een wêreld waarbinne beide die fisiese en geestelike (vanuit 'n geloofsperspektief) realms onherroeplik tot mekaar verbonde is. Ek het vroeër genoem dat die nuutste voorstelle omtrent die bestaan van 'n hoër dimensionele struktuur van die kosmos met die Christelike geloof in 'n geesteswêreld in verband kan staan. Uiteindelik is ons as mense deel van beide aspekte van die wêreld en dit maak nie sin om dit te skei nie.
Hierdie benadering los nie al die probleme rondom wetenskap en geloof op nie. Die wetenskap gee uiteindelik nie finale antwoorde nie net soos wat die geloof ook nie nou al oorgaan in aanskoue nie. Soms word 'n model wyd in die wetenskaplike gemeenskap aanvaar ten spyte van belangrike tekortkominge - veral as daar geen alternatiewe model bestaan nie. Wanneer sulke modelle ter self ter tyd teen die grein van die Bybelse boodskap ingaan, is dit te verstane dat die meeste Christene versigtig is om dit te aanvaar.
Dink maar aan die teorie van evolusie. Teenoor die presiese voorspellings wat ons in wetenskaplike modelle soos relatiwiteitsteorie en kwantumfisika vind, het die evolusiemodel van Darwin eintlik niks korrek voorspel nie. Dit is ook al dramaties aangepas om die getuienis te akkomodeer (die kritikus kan dit as ad hoc hipoteses sien wat bygevoeg word om die model te red). Dit het ook nie vergelykbare verklarende krag om byvoorbeeld die bestaan van lewe te verduidelik nie. Geen wonder dat 'n wetenskapsfilosoof soos Karl Popper (1902-1994) van mening was dat die teorie van natuurlike seleksie nie 'n toetsbare wetenskaplike teorie is nie maar 'n metafisiese navorsingsprogram. Vir hom was die veronderstelling dat die sterkste oorleef eintlik 'n tautologie (jy vind wat jy vooraf veronderstel).
Vanuit 'n Christelike perspektief lyk dit of die willekeurige wyse waarop evolusie ontvou die bestaan van God oorbodig maak Ons vind selfs dat evolusioniste soos Dawkins in effek Tyd in die plek van God stel omdat Tyd volgens hom bykans alles denkbaar kan doen. Dit is dus te verstane dat Christene hulle oor die algemeen nie met evolusie kan versoen nie. In hierdie geval is dit waarskynlik wys om maar rustig te wag en te kyk of daar nie 'n beter wetenskaplike model verskyn nie.
Ten spyte van sulke gevalle waar wetenskaplike modelle en die Bybel moeilik versoen kan word, is daar baie meer gevalle waar dit nie net moontlik is nie, maar ook noodsaaklik. Dit laat die Christen toe om beide die wetenskap en geloof as belangrike aspekte in sy/haar menswees te aanvaar. Op hierdie manier kan mense 'n voller lewe lei omdat hulle die nie alleen die koue feite van die wetenskap akkomodeer nie, maar ook die warm hoop beleef wat net geloof kan bied.
Willie Mc Loud is 'n wetenskaplike met 'n PhD in fisika en 'n Christen
Ref. wmcloud.blogspot.com
Sedert die aanvang van die wetenskaplike era in die sewentiende eeu, worstel die mens met die vraag: Wat behoort die verhouding tussen die wetenskap en geloof te wees. Is daar plek vir beide in ons leefwêreld? Is die mens beter af met die een of die ander? Of is beide nodig om 'n vol lewe te lei? Daar is natuurlik 'n wye spektrum van uiteenlopende sieninge oor hierdie saak. Aan die een kant is daar wetenskaplikes soos Richard Dawkins wat geloof as 'n euwel in die samelewing sien. Aan die ander kant is daar Christene wat die wetenskap met groot wantroue bejeën. Daar is egter ook baie mense wat hulle tussen hierdie teenpole bevind en die wetenskap en geloof op 'n manier byeen bring.
Wanneer die verhouding tussen die wetenskap en geloof onder die soeklig kom, moet ons ten eerste vra: Waarom word hierdie twee aspekte van ons lewe teenoor mekaar gestel? Wat is die rede dat dit enigsins in opposisie tot mekaar gestel word? Om hierdie vraag te kan beantwoord kan ons na die sieninge van daardie wetenskaplikes en Christene kyk wat hulle aan die teenpole van die gesprek bevind. Miskien is die brug tussen die twee nie so groot as wat enige van hierdie groepe dink nie. Ons gaan ook kyk hoe die wetenskap en geloof byeen gebring word. Nie al die pogings tot "versoening" is uiteindelik suksesvol nie.
'n Plek vir geloof ?
Die wetenskap soos ons dit vandag ken, het sy ontstaan in die rasionalisme van sewentiende eeuse Europa gehad. Sedert René Descartes (1596-1650) se "ek dink, daarom is ek", het die westerse mens groot klem op die rasionele aspek van ons menswees geplaas. Die wetenskap het uit hierdie rasionele benadering tot die wêreld ontstaan. Dit was gou duidelik dat die die wetenskap die mensdom se kennis oor die kosmos dramaties sou verbreed. So het Galileo Galilei (1564-
Hierdie gebeure word soms as die eerste groot oorwinning van wetenskap oor geloof voorgehou. Hiervolgens is die geosentriese model deel van die Christelike perspektief - en het die wetenskap daardie onkunde kom regstel. Alhoewel dit so is dat die Bybel vanuit 'n geosentriese raamwerk (i.e.van die perspektief van 'n aardse waarnemer) geskryf is en die destydse Katolieke Kerk dit as die enigste korrekte siening beskou het, het die geosentriese model eerder met die kennis van die tyd (wat na Aristoteles as leermeester opgesien het) as met geloof in God te doen. Geloof gaan duidelik baie dieper as die bepaalde siening wat 'n gelowige omtrent die materiële kosmos huldig.
Die verklarende krag van die wetenskap het dramaties duidelik geword toe Isaac Newton (1642-1727) sy drie bewegingswette (en sy gepaardgaande konsep van universele gravitasie) geformuleer het. Hierdie wette het die planetêre bewegings eenvoudig, elegant en akkuraat beskryf. Vir baie het dit gelyk of die wetenskap uiteindelik alles sal kan verklaar. Dit het aan die moderne mens van daardie tyd 'n geweldige vertroue in die rasionele vermoëns van die mens gegee. Sou daar iets vir die mens onmoontlik wees? Die uitsonderlike krag van die rasionele brein was weer sigbaar toe Albert Einstein (1879-1955) sy relatiwiteitsteorieë vroeg in die twintigste eeu geformuleer het. Sy model kon die kosmos oënskynlik tot 'n baie hoë vlak van akkuraatheid beskryf.
Wat ons in modernisme - en die daaruit voortspruitende ateïsme - mee te doen het, is 'n bepaalde interpretasie van die wetenskap. Hierdie interpretasie gaan baie verder as die basiese verstaan van die wetenskap as die sistematiese ondersoek na die wette van die natuur. Dit neem die wetenskap as vertrekpunt om 'n metafisiese beskouing van die kosmos te formuleer - naamlik dat alles uiteindelik wetenskaplik verklaarbaar sal wees. Daar is dus geen ruimte vir geloof in God in hierdie beskouing nie. Vir hierdie wetenskaplikes is Occam se skeermes (Occam's razor) die maatstaf wat ons moet gebruik - dat eenvoudige verklarings beter is as komplekses. Hulle is dus van mening dat ons die eenvoudigste moontlike hipotese moet gebruik om die bestaan en totaliteit van die kosmos te verklaar.
Met die koms van kwantummeganika, kwantum velde teorie en string teorie het die prentjie egter dramaties verander. Dit was skielik duidelik dat die kosmos baie meer kompleks is as wat wetenskaplikes ooit sou kon droom. In string teorie word 'n hoër dimensionele struktuur vir ons kosmos gepostuleer wat vir ons sintuie en wetenskaplike instrumente ontoeganklik is. Dit beteken dat daar ander wêrelde binne ons kosmos kan bestaan wat vir ons ontoeganklik is. Christene sou hierop kon antwoord dat dit al meer begin lyk na die tipe kosmos wat hulle nog altyd voorgestaan het, naamlik een waarbinne geestesrealms bestaan wat vir ons gewone sintuie ontoeganklik is (sien my artikel op hierdie blog oor Kant se noumenele realm). Die nuutgevonde erkenning van die kompleksiteit van ons kosmos skep dus opnuut die ruimte waarbinne geloof kan bestaan.
Alhoewel daar nog baie wetenskaplikes is wat in die modernistiese raamwerk opereer, kan daar geen twyfel bestaan dat die algemene publieke siening omtrent die groter werklikheid van ons bestaan aanbeweeg het nie. Dit is duidelik dat Occam se skeermes nie op ons metafisiese siening van die kosmos toegepas kan word nie - dit lei tot reduksionele beskouings van die kosmos.
Wantroue in die wetenskap
Daar is baie Christene wat op hul beurt weer in die wetenskap twyfel. Hulle is van mening dat baie van die wetenskaplike uitsprake nie waar kan wees nie omdat dit teen die Bybel as God se geopenbaarde woord ingaan. Volgens hulle behoort die wetenskap ondergeskik aan die Bybel gestel te word. Christene behoort die wetenskaplike bevindinge net te aanvaar in soverre dat inpas by dit wat die Bybel sê. Sommige is selfs van mening dat wetenskaplikes doelbewus daarop uit is om die Bybel verkeerd te bewys.
Dit is nie moeilik om te verstaan waarom Christene skepties oor die wetenskap staan nie. Baie wetenskaplikes is ateïste. 'n Mens kan dus verwag dat hulle sieninge oor die kosmos deur hul eie oortuigings beïnvloed sal word. Dit is presies wat die invloedryke wetenskapsfilosoof Thomas Kuhn (1922-1996) gesê het. Volgens hom is alle wetenskaplikes in 'n sekere wetenskaplike paradigma vasgevang. Hul sieninge word grotendeels deur die leerskool waardeur hulle gegaan het bepaal. Tydens hul opleiding word sekere veronderstellings, konsepte en idees - die hele raamwerk van denke - wat deur daardie akademiese gemeenskap aanvaar word, by hulle vasgelê. Aangesien die meeste wetenskaplikes binne 'n modernistiese paradigma opereer, kan ons aanvaar dat dit 'n impak op hul aanvaarding of verwerping van teorieë sal hê.
Ten spyte van hierdie problematiek, streef die meeste wetenskaplikes daarna om die wette van die natuur so akkuraat moontlik te beskryf en so goed moontlik te verstaan. Neem byvoorbeeld die lang debat oor die ontstaan van die kosmos wat gedurende die middel van die vorige eeu in wetenskaplike kringe gewoed het. Daar was twee sieninge oor die kosmos wat beide groot steun geniet het, naamlik dat die kosmos staties is en dat dit met die Groot Knal (Big Bang) begin het. Vir baie wetenskaplikes het die Groot Knal model te veel ooreenkoms met die Christelike skeppingsverhaal getoon. Dit was juis 'n Christen (Katolieke) wetenskaplike (Georges Lemaître) wat hierdie model die eerste maal geformuleer het. Tog het verskillende tipe waarnemings omtrent die agtergrondradiasie uiteindelik die skaal ten gunste van die Groot Knal teorie laat swaai.
Vir baie Christene is die Groot Knal model nie net gemaklik versoenbaar met die Bybel nie; hulle (veral Christen filosowe) is van mening dat dit 'n sterk saak vir die bestaan van God maak. Tog stem alle Christene nie daarmee saam nie. Daar is sommige wat van mening is dat ons die skeppingsverhaal in Genesis1 net op een manier kan verstaan, naamlik dat God die kosmos sesduisend jaar gelede in ses letterlike sondae geskep het. Hulle dink dat daar net een korrekte manier is om die Bybelse teks te verstaan en voel dat alle ander verklarings die waarheid van die Bybel in gedrang bring. Wat hulle nie besef nie, is dat hulle ook in 'n sekere paradigma vasgevang is waarvolgens net een bepaalde siening korrek is. In werklikheid is die teks oop is vir 'n verskeidenheid interpretasies (dink aan die "gaping" siening, die dag-as-tydperk siening ens.). Soos met die heliosentries-geosentriese debat is dit duidelik beter om daardie interpretasies van die teks te aanvaar wat inpas by die wetenskaplike verstaan van die kosmos. Uiteindelik sal God se openbaring in die Skrif tog nie van sy openbaring in die natuur verskil nie (Ps. 19).
'n Voller lewensbestaan
Wanneer wetenskaplikes toegee dat die wetenskap nie enige metafisiese beskouinge oor die somtotaal van ons bestaan ondersteun nie en Christene toegee dat die Bybel 'n verskeidenheid sieninge oor die fisiese bestaan van dinge kan ondersteun, kan die wetenskap en geloof hande vat. Dit beteken dat beide die wetenskap en geloof 'n plek in ons lewe kan hê. Die Christen hoef nie die wetenskap as 'n bedreiging vir sy/haar geloof te sien nie. Ons kan eerder sê dat die wetenskap ons help om die fisiese wêreld beter te verstaan terwyl die geloof ons help om sin van die groter werklikheid van ons bestaan te maak. Ons kan mense wees wat beide dink en glo.
Dit beteken nie dat wetenskap en geloof heeltemal apart gehou moet word asof dit op twee wedersyds uitsluitende sfere van ons lewe betrekking het nie. Die twee is tog op 'n manier tot mekaar verbonde. Ons leef uiteindelik in een wêreld waarbinne beide die fisiese en geestelike (vanuit 'n geloofsperspektief) realms onherroeplik tot mekaar verbonde is. Ek het vroeër genoem dat die nuutste voorstelle omtrent die bestaan van 'n hoër dimensionele struktuur van die kosmos met die Christelike geloof in 'n geesteswêreld in verband kan staan. Uiteindelik is ons as mense deel van beide aspekte van die wêreld en dit maak nie sin om dit te skei nie.
Hierdie benadering los nie al die probleme rondom wetenskap en geloof op nie. Die wetenskap gee uiteindelik nie finale antwoorde nie net soos wat die geloof ook nie nou al oorgaan in aanskoue nie. Soms word 'n model wyd in die wetenskaplike gemeenskap aanvaar ten spyte van belangrike tekortkominge - veral as daar geen alternatiewe model bestaan nie. Wanneer sulke modelle ter self ter tyd teen die grein van die Bybelse boodskap ingaan, is dit te verstane dat die meeste Christene versigtig is om dit te aanvaar.
Dink maar aan die teorie van evolusie. Teenoor die presiese voorspellings wat ons in wetenskaplike modelle soos relatiwiteitsteorie en kwantumfisika vind, het die evolusiemodel van Darwin eintlik niks korrek voorspel nie. Dit is ook al dramaties aangepas om die getuienis te akkomodeer (die kritikus kan dit as ad hoc hipoteses sien wat bygevoeg word om die model te red). Dit het ook nie vergelykbare verklarende krag om byvoorbeeld die bestaan van lewe te verduidelik nie. Geen wonder dat 'n wetenskapsfilosoof soos Karl Popper (1902-1994) van mening was dat die teorie van natuurlike seleksie nie 'n toetsbare wetenskaplike teorie is nie maar 'n metafisiese navorsingsprogram. Vir hom was die veronderstelling dat die sterkste oorleef eintlik 'n tautologie (jy vind wat jy vooraf veronderstel).
Vanuit 'n Christelike perspektief lyk dit of die willekeurige wyse waarop evolusie ontvou die bestaan van God oorbodig maak Ons vind selfs dat evolusioniste soos Dawkins in effek Tyd in die plek van God stel omdat Tyd volgens hom bykans alles denkbaar kan doen. Dit is dus te verstane dat Christene hulle oor die algemeen nie met evolusie kan versoen nie. In hierdie geval is dit waarskynlik wys om maar rustig te wag en te kyk of daar nie 'n beter wetenskaplike model verskyn nie.
Ten spyte van sulke gevalle waar wetenskaplike modelle en die Bybel moeilik versoen kan word, is daar baie meer gevalle waar dit nie net moontlik is nie, maar ook noodsaaklik. Dit laat die Christen toe om beide die wetenskap en geloof as belangrike aspekte in sy/haar menswees te aanvaar. Op hierdie manier kan mense 'n voller lewe lei omdat hulle die nie alleen die koue feite van die wetenskap akkomodeer nie, maar ook die warm hoop beleef wat net geloof kan bied.
Willie Mc Loud is 'n wetenskaplike met 'n PhD in fisika en 'n Christen
Ref. wmcloud.blogspot.com
Tuesday, 25 October 2011
Die Arabiese Opstande - Inhoudsopgawe
1. Die Tien Horings
Inleiding
Die profesie wys tot by die wederkoms
‘n Kort bespreking van die profesie
Die Romeinse Ryk
Die voortsetting van die Romeinse Ryk
Die tien tone
‘n Eietydse interpretasie van die tien tone/horings
Nuwe gebeure in die Europese Unie
Die Arabiese opstande
Die nuwe toring van Babel
Die tien tone/horings
2. Die Ander Horing
Inleiding
Die skaapram en die bokram
Die horings van Daniël 7 en 8
Antiochus Epiphanus in Daniël 11
‘n Verdere toekomstige vervulling van die profesie
Die dier van Openbaring 13
Die dier en die prostituut
Die tyd wanneer die horing kom
3. Die Rooi Slang Familie en die Tempelskatte
Inleiding
Die Rooi Slang
Die Rooi Slang simboliseer ‘n familielyn
Die Rooi Draak
Die nasate van die duiwel?
Et in Arcadia ego …
‘n Staatsgeheim
Die Tempelskatte
‘n Koning uit die stam van Dawid?
In die raamwerk van die Europese Unie
Die horing van Daniël 7?
Die komende Antichris?
4. Libië in Bybelprofesie
Inleiding
Libië in Esegiël 38
Eietydse vertolkings van die profesie
‘n Muur in Israel
Wat van Libië?
Wat van Iran?
Oorlogs- en vredesfases
‘n Komende Moslem leier?
5. Die vyeboom as teken van die wederkoms
Inleiding
Matteus se weergawe
Lukas se weergawe
Bergpieke van profesie
Die vyeboom en die laaste geslag
Verkeerde gevolgtrekkings
Tevergeefse pogings
Die 70 jaarweke
Die laaste sewe jaar
Israel as deel van die antichristelike ryk
Wat van die millennium?
Slot
Inleiding
Die profesie wys tot by die wederkoms
‘n Kort bespreking van die profesie
Die Romeinse Ryk
Die voortsetting van die Romeinse Ryk
Die tien tone
‘n Eietydse interpretasie van die tien tone/horings
Nuwe gebeure in die Europese Unie
Die Arabiese opstande
Die nuwe toring van Babel
Die tien tone/horings
2. Die Ander Horing
Inleiding
Die skaapram en die bokram
Die horings van Daniël 7 en 8
Antiochus Epiphanus in Daniël 11
‘n Verdere toekomstige vervulling van die profesie
Die dier van Openbaring 13
Die dier en die prostituut
Die tyd wanneer die horing kom
3. Die Rooi Slang Familie en die Tempelskatte
Inleiding
Die Rooi Slang
Die Rooi Slang simboliseer ‘n familielyn
Die Rooi Draak
Die nasate van die duiwel?
Et in Arcadia ego …
‘n Staatsgeheim
Die Tempelskatte
‘n Koning uit die stam van Dawid?
In die raamwerk van die Europese Unie
Die horing van Daniël 7?
Die komende Antichris?
4. Libië in Bybelprofesie
Inleiding
Libië in Esegiël 38
Eietydse vertolkings van die profesie
‘n Muur in Israel
Wat van Libië?
Wat van Iran?
Oorlogs- en vredesfases
‘n Komende Moslem leier?
5. Die vyeboom as teken van die wederkoms
Inleiding
Matteus se weergawe
Lukas se weergawe
Bergpieke van profesie
Die vyeboom en die laaste geslag
Verkeerde gevolgtrekkings
Tevergeefse pogings
Die 70 jaarweke
Die laaste sewe jaar
Israel as deel van die antichristelike ryk
Wat van die millennium?
Slot
Monday, 10 October 2011
Gaan Griekeland in die Eurosone bly? - 'n eskatologiese perspektief
In hierdie artikel analiseer ek die huidige krisis in Griekeland vanuit 'n eskatologiese perspektief. As ons inderdaad tydens die aanvang van die laaste dae lewe, kan ons verwag dat Griekeland binne die Eurosone sal bly.
Inleiding
Die Europese Unie staan voor die grootste krisis in sy geskiedenis. Dit is die opinie van die president van die Europese kommissie, José Manuel Barroso. Verskeie Europese lande vind dit moeilik om hul skuld te diens, en 'n reddingstou moes reeds na verskeie van daardie lande uitgegooi word. Dit is veral Griekeland wat diep in die moeilikheid is. Daar is 'n algemene verwagting dat Griekeland binnekort nie meer sy verpligtinge sal kan nakom nie. En dan kan daar 'n domino effek wees - ander, en groter lande, kan ook sink. Verder is van die groot Franse en Duitse banke in die moeilikheid omdat daardie lande soveel geld aan die banke skuld. Verskeie ontleders het al genoem dat die Eurosone (dit is die 17 Europese lande wat saam die Euro as geldeenheid deel) maklik kan opbreek en dat Griekeland daaruit gedwing kan word. Maar is dit wat gaan gebeur?
'n Eskatologiese perspektief
Daar is verskillende maniere waarop die situasie ontleed kan word. Die mees algemene is om op ekonomiese of politieke oorwegings te fokus (ek het reeds vroeër 'n artikel daaroor op my blog gepos: Die Europese Unie, wat gaan aan?). In hierdie artikel wil ek egter vanuit 'n heeltemal ander invalshoek na die huidige Europese situasie kyk. Ek wil vra: Wat kan ons vanuit 'n eskatologiese (eindtydse) perspektief oor Griekeland sê. Hierdie vraag is natuurlik net relevant as ons die huidige Europese situasie op een of ander wyse met Bybelse profesieë oor die eindtyd in verband kan bring.
Die kritiese leser sal dadelik sinies opmerk dat 'n mens darem seker nie alles wat op die wêreldfront gebeur na die Bybel moet probeer deurtrek nie. Ek stem saam. Ek dink dan ook nie dat die huidige finansiële krisis as sodanig met Bybelprofesieë verband hou nie. Wat ek wel dink, is dat die groter wêreldtoneel stadig maar seker in 'n rigting begin beweeg wat wel treffend ooreenkom met dit wat in Bybelprofesieë vir die eindtyd voorspel word. Dit is hierdie verband dat die huidige krisis van belang kan wees: dit kan bepaal hoe die opkomende Europese Unie uiteindelik daar gaan uitsien. En dit wat uiteindelik binne die raamwerk van die Unie gebeur kan met die vervulling van Bybelprofesieë verband hou.
Die huidige finansiële krisis kan verskillende uitkomste hê. Ek sal twee noem. Dit kan daartoe lei dat die Eurosone uitmekaar spat - dat Griekeland die Eurosone verlaat. Dit kan egter ook die teenoorgestelde tot gevolg hê, naamlik dat die Eurosone verder integreer in 'n poging om in die toekoms meer bestand teen sulke ekonomiese skokke te wees. Dit kan beteken dat die monetêre unie (die Eurosone) tot 'n fiskale unie uitgebrei word ('n gebied wat ekonomies as 'n eenheid bestuur word). Dit is byvoorbeeld goed moontlik dat die reddingsfonds wat tans op die been gebring word, mettertyd tot 'n Europese Staatskas uitgebrei kan word, wat weer deur 'n belasting op finansiële transaksies in die Unie aangevul word. Die groot vraag is of Griekeland deel van so 'n fiskale unie gaan wees? En of so 'n unie - of dalk eerder 'n uiteindelike politieke unie - wat Griekeland insluit, met Bybelprofesieë in verband gebring kan word.
Griekeland en die tien-tone ryk van Daniël 2
Ek het elders (in my boek "Die Arabiese Opstande") voorgestel dat daar mettertyd binne die raamwerk van die Eurosone 'n groep lande sal wees wat verder integreer om 'n Verenigde State van Europa te vorm. Hierdie lande sal nie alleen 'n monetêre of fiskale unie vorm nie - hulle sal sover gaan om 'n politieke unie tot stand te bring. Ek het verder voorgestel dat hierdie lande uiteindelik met die tien-tone ryk wat in Daniël 2 vir die eindtyd voorspel word, kan ooreenkom. Die tien tone van die beeld van Daniël 2 verteenwoordig die laaste wêreldryk wat kort voor die opkoms van die finale Antichris in die gebied van die oud Romeinse Ryk op die wêreldfront sal verskyn (Ek bespreek die profesie volledig in "Die Arabiese Opstande"). En dit lyk of Griekeland deel van hierdie ryk sal wees.
Volgens die profesie van Daniel 2 kom die verskillende dele van die beeld wat Nebukadnesar in 'n droom gesien het, met daardie verskillende wêreldryke ooreen wat deur die loop van die eeue op die wêreldtoneel sou/sal verskyn en oor Israel gesag sou/sal uitoefen. Ons vind dan ook dat die verskillende dele van die beeld inderdaad treffend met daardie ryke ooreenkom wat sover reeds in die ontvouing van die geskiedenis verskyn het. Ek verwag dus dat die res van die profesie ook so vervul sal word.
Vir die doeleindes van hierdie artikel is slegs die onderste deel van die beeld van belang - van die bene af ondertoe (vir 'n bespreking van die res, sien "Die Arabiese Opstande"). So kom die yster bene byvoorbeeld treffend met die Romeinse Ryk ooreen - wat ook "hard" en "sterk" soos yster was. Van al die ryke wat ter sprake kom, was dit verreweg die magtigste ryk. Hierdie ryk is ook later in twee verdeel - ooreenkomstig die twee bene. In die weste was Rome die hoofstad en in die ooste - waar Griekeland die hartland van die ryk gevorm het - was Konstantinopel (die "Nuwe" Rome) die hoofstad.
Die twee bene loop natuurlik uit op die twee voete. Die beeld se voete was gedeeltelik van yster en gedeeltelik van klei. Die teenwoordigheid van die yster beklemtoon dat hierdie ryk voortkom uit die vorige een wat deur die twee yster bene uitgebeeld is (die Romeinse Ryk). Ons lees dat die yster en klei deur "menslike gemeenskap" met mekaar vermeng sal raak (Dan. 2:43). Ons kan daaruit aflei dat dit op die twee verskillende groepe volke dui wat in die raamwerk van die latere Romeinse Ryk teenwoordig was, naamlik die Latynse volkere en die Germaanse volkere. Soos voorspel, het daar dan ook twee ryke uit die twee dele van die Romeinse Ryk voortgekom - ooreenkomstig die twee voete. Dit is die Bisantynse Ryk in die ooste - wat ook die "Griekse Ryk" genoem is - en die Heilige Romeinse Ryk in die weste. Hierdie ryke het onderskeidelik in 1460 (in die Peloponnesus) en in 1806 tot 'n einde gekom.
Dit bring my by die tien tone. Dit bestaan ook uit yster en klei. Dit is duidelik slegs 'n verdere ontwikkeling in die raamwerk van die oud Romeinse Ryk. In Daniël 7 word hierdie tien-tone ryk ook as tien horings op die kop van 'n vreesaanjaende dier met yster tande uitgebeeld. Dit dui op 'n enkele ryk wat kort voor die verskyning van die uiteindelike Antichris - wat as 'n verdere horing op die kop van die dier uitgebeeld word - sal verskyn (Dan. 7:24). Ons verwag dus nie alleen dat hierdie ryk in die geografiese gebied van die oud Romeinse Ryk sal verskyn nie, maar ook dat dit opnuut die twee dele van daardie ryk - waaronder die Griekse deel - in 'n eenheid sal saambring. Dit kan dus in 'n sekere sin as 'n herstelde Romeinse Ryk beskou word. Hierdie ryk het duidelik nog nie verskyn nie. Dit sal kort voor die wederkoms - wat in Daniël 7 as die koms van die "Seun van 'n Mens" met die wolke van die hemel uitgebeeld word - op die wêreldfront verskyn.
Griekeland in die eindtyd
Dit bring ons by die huidige wêreldsituasie. Dit is opvallend dat die Europese Unie presies - soos die profesie voorspel - in die geografiese area van die oud Romeinse Ryk opkom, met insluiting van sekere lande soos Duitsland wat in die Germaanse dele lê wat destyds buite die grense van daardie ryk geval het (en in die beeld deur klei uitgebeeld word). Verder sluit die Unie ook lande van beide dele van die oud Romeinse Ryk in. Die opkoms van die Europese Unie verteenwoordig duidelik 'n baie belangrike verdere ontwikkeling in die raamwerk van die na-Romeinse wêreld in Europa. Dit is dus moontlik dat die tien-tone ryk mettertyd binne die raamwerk van die opkomende Europese Unie beslag kan kry. Aangesien Griekeland destyds die hartland van die oostelike deel van die oud Romeinse Ryk gevorm het, verwag ek dat dit (nou as 'n moderne staat) ook deel van hierdie tien-tone ryk sal wees.
Indien die Eurosone nie disintegreer nie, maar verder integreer om 'n fiskale unie te vorm, kan dit maklik 'n belangrike stap op pad na die vorming van die uiteindelike tien-tone ryk wees. Ek het vroeër genoem dat daar binne hierdie fiskale unie sommige lande kan wees wat steeds verder beweeg en 'n politieke unie vorm. Dit is eers wanneer dit gebeur dat ons kan begin uitkyk vir die moontlike totstandkoming van die tien-tone ryk. Omdat Griekeland uiteindelik deel van daardie tien-tone ryk sal uitmaak, is daar - vanuit 'n eskatologiese perspektief - rede om te glo dat sy nie die Eurosone sal verlaat nie.
Slot
In soverre ons vanuit 'n eskatologiese perspektief na die huidige gebeure in die Europese Unie kan kyk, lyk dit dus of ons - in stryd met dit wat die meeste ontleders die laaste paar weke gesê het - kan verwag dat Griekeland binne die Eurosone sal bly. Meer nog, dit impliseer dat Griekeland ook deel van 'n fiskale unie sal wees - wanneer en indien dit beslag kry. Dit impliseer verder dat Griekeland uiteindelik ook deel sal vorm van 'n politieke unie indien dit binne die raamwerk van die Europese Unie beslag kry. Dit is nou as ons inderdaad in die laaste pylvak is en die huidige gebeure met die vervulling van Bybelse profesieë oor die eindtyd verband hou.
Ons kan dus die huidige situasie fyn dophou. Gaan Griekeland in die Eurosone bly? Dit is die uitkoms wat ek verwag indien die opkomende Europese Unie die voorloper van die tien-tone ryk is. As Griekeland, ten spyte van die geweldige krisis, in die Eurosone bly, kan dit 'n aanduiding wees dat die einde inderdaad nie meer baie ver is nie.
Willie Mc Loud
Inleiding
Die Europese Unie staan voor die grootste krisis in sy geskiedenis. Dit is die opinie van die president van die Europese kommissie, José Manuel Barroso. Verskeie Europese lande vind dit moeilik om hul skuld te diens, en 'n reddingstou moes reeds na verskeie van daardie lande uitgegooi word. Dit is veral Griekeland wat diep in die moeilikheid is. Daar is 'n algemene verwagting dat Griekeland binnekort nie meer sy verpligtinge sal kan nakom nie. En dan kan daar 'n domino effek wees - ander, en groter lande, kan ook sink. Verder is van die groot Franse en Duitse banke in die moeilikheid omdat daardie lande soveel geld aan die banke skuld. Verskeie ontleders het al genoem dat die Eurosone (dit is die 17 Europese lande wat saam die Euro as geldeenheid deel) maklik kan opbreek en dat Griekeland daaruit gedwing kan word. Maar is dit wat gaan gebeur?
'n Eskatologiese perspektief
Daar is verskillende maniere waarop die situasie ontleed kan word. Die mees algemene is om op ekonomiese of politieke oorwegings te fokus (ek het reeds vroeër 'n artikel daaroor op my blog gepos: Die Europese Unie, wat gaan aan?). In hierdie artikel wil ek egter vanuit 'n heeltemal ander invalshoek na die huidige Europese situasie kyk. Ek wil vra: Wat kan ons vanuit 'n eskatologiese (eindtydse) perspektief oor Griekeland sê. Hierdie vraag is natuurlik net relevant as ons die huidige Europese situasie op een of ander wyse met Bybelse profesieë oor die eindtyd in verband kan bring.
Die kritiese leser sal dadelik sinies opmerk dat 'n mens darem seker nie alles wat op die wêreldfront gebeur na die Bybel moet probeer deurtrek nie. Ek stem saam. Ek dink dan ook nie dat die huidige finansiële krisis as sodanig met Bybelprofesieë verband hou nie. Wat ek wel dink, is dat die groter wêreldtoneel stadig maar seker in 'n rigting begin beweeg wat wel treffend ooreenkom met dit wat in Bybelprofesieë vir die eindtyd voorspel word. Dit is hierdie verband dat die huidige krisis van belang kan wees: dit kan bepaal hoe die opkomende Europese Unie uiteindelik daar gaan uitsien. En dit wat uiteindelik binne die raamwerk van die Unie gebeur kan met die vervulling van Bybelprofesieë verband hou.
Die huidige finansiële krisis kan verskillende uitkomste hê. Ek sal twee noem. Dit kan daartoe lei dat die Eurosone uitmekaar spat - dat Griekeland die Eurosone verlaat. Dit kan egter ook die teenoorgestelde tot gevolg hê, naamlik dat die Eurosone verder integreer in 'n poging om in die toekoms meer bestand teen sulke ekonomiese skokke te wees. Dit kan beteken dat die monetêre unie (die Eurosone) tot 'n fiskale unie uitgebrei word ('n gebied wat ekonomies as 'n eenheid bestuur word). Dit is byvoorbeeld goed moontlik dat die reddingsfonds wat tans op die been gebring word, mettertyd tot 'n Europese Staatskas uitgebrei kan word, wat weer deur 'n belasting op finansiële transaksies in die Unie aangevul word. Die groot vraag is of Griekeland deel van so 'n fiskale unie gaan wees? En of so 'n unie - of dalk eerder 'n uiteindelike politieke unie - wat Griekeland insluit, met Bybelprofesieë in verband gebring kan word.
Griekeland en die tien-tone ryk van Daniël 2
Ek het elders (in my boek "Die Arabiese Opstande") voorgestel dat daar mettertyd binne die raamwerk van die Eurosone 'n groep lande sal wees wat verder integreer om 'n Verenigde State van Europa te vorm. Hierdie lande sal nie alleen 'n monetêre of fiskale unie vorm nie - hulle sal sover gaan om 'n politieke unie tot stand te bring. Ek het verder voorgestel dat hierdie lande uiteindelik met die tien-tone ryk wat in Daniël 2 vir die eindtyd voorspel word, kan ooreenkom. Die tien tone van die beeld van Daniël 2 verteenwoordig die laaste wêreldryk wat kort voor die opkoms van die finale Antichris in die gebied van die oud Romeinse Ryk op die wêreldfront sal verskyn (Ek bespreek die profesie volledig in "Die Arabiese Opstande"). En dit lyk of Griekeland deel van hierdie ryk sal wees.
Volgens die profesie van Daniel 2 kom die verskillende dele van die beeld wat Nebukadnesar in 'n droom gesien het, met daardie verskillende wêreldryke ooreen wat deur die loop van die eeue op die wêreldtoneel sou/sal verskyn en oor Israel gesag sou/sal uitoefen. Ons vind dan ook dat die verskillende dele van die beeld inderdaad treffend met daardie ryke ooreenkom wat sover reeds in die ontvouing van die geskiedenis verskyn het. Ek verwag dus dat die res van die profesie ook so vervul sal word.
Vir die doeleindes van hierdie artikel is slegs die onderste deel van die beeld van belang - van die bene af ondertoe (vir 'n bespreking van die res, sien "Die Arabiese Opstande"). So kom die yster bene byvoorbeeld treffend met die Romeinse Ryk ooreen - wat ook "hard" en "sterk" soos yster was. Van al die ryke wat ter sprake kom, was dit verreweg die magtigste ryk. Hierdie ryk is ook later in twee verdeel - ooreenkomstig die twee bene. In die weste was Rome die hoofstad en in die ooste - waar Griekeland die hartland van die ryk gevorm het - was Konstantinopel (die "Nuwe" Rome) die hoofstad.
Die twee bene loop natuurlik uit op die twee voete. Die beeld se voete was gedeeltelik van yster en gedeeltelik van klei. Die teenwoordigheid van die yster beklemtoon dat hierdie ryk voortkom uit die vorige een wat deur die twee yster bene uitgebeeld is (die Romeinse Ryk). Ons lees dat die yster en klei deur "menslike gemeenskap" met mekaar vermeng sal raak (Dan. 2:43). Ons kan daaruit aflei dat dit op die twee verskillende groepe volke dui wat in die raamwerk van die latere Romeinse Ryk teenwoordig was, naamlik die Latynse volkere en die Germaanse volkere. Soos voorspel, het daar dan ook twee ryke uit die twee dele van die Romeinse Ryk voortgekom - ooreenkomstig die twee voete. Dit is die Bisantynse Ryk in die ooste - wat ook die "Griekse Ryk" genoem is - en die Heilige Romeinse Ryk in die weste. Hierdie ryke het onderskeidelik in 1460 (in die Peloponnesus) en in 1806 tot 'n einde gekom.
Dit bring my by die tien tone. Dit bestaan ook uit yster en klei. Dit is duidelik slegs 'n verdere ontwikkeling in die raamwerk van die oud Romeinse Ryk. In Daniël 7 word hierdie tien-tone ryk ook as tien horings op die kop van 'n vreesaanjaende dier met yster tande uitgebeeld. Dit dui op 'n enkele ryk wat kort voor die verskyning van die uiteindelike Antichris - wat as 'n verdere horing op die kop van die dier uitgebeeld word - sal verskyn (Dan. 7:24). Ons verwag dus nie alleen dat hierdie ryk in die geografiese gebied van die oud Romeinse Ryk sal verskyn nie, maar ook dat dit opnuut die twee dele van daardie ryk - waaronder die Griekse deel - in 'n eenheid sal saambring. Dit kan dus in 'n sekere sin as 'n herstelde Romeinse Ryk beskou word. Hierdie ryk het duidelik nog nie verskyn nie. Dit sal kort voor die wederkoms - wat in Daniël 7 as die koms van die "Seun van 'n Mens" met die wolke van die hemel uitgebeeld word - op die wêreldfront verskyn.
Griekeland in die eindtyd
Dit bring ons by die huidige wêreldsituasie. Dit is opvallend dat die Europese Unie presies - soos die profesie voorspel - in die geografiese area van die oud Romeinse Ryk opkom, met insluiting van sekere lande soos Duitsland wat in die Germaanse dele lê wat destyds buite die grense van daardie ryk geval het (en in die beeld deur klei uitgebeeld word). Verder sluit die Unie ook lande van beide dele van die oud Romeinse Ryk in. Die opkoms van die Europese Unie verteenwoordig duidelik 'n baie belangrike verdere ontwikkeling in die raamwerk van die na-Romeinse wêreld in Europa. Dit is dus moontlik dat die tien-tone ryk mettertyd binne die raamwerk van die opkomende Europese Unie beslag kan kry. Aangesien Griekeland destyds die hartland van die oostelike deel van die oud Romeinse Ryk gevorm het, verwag ek dat dit (nou as 'n moderne staat) ook deel van hierdie tien-tone ryk sal wees.
Indien die Eurosone nie disintegreer nie, maar verder integreer om 'n fiskale unie te vorm, kan dit maklik 'n belangrike stap op pad na die vorming van die uiteindelike tien-tone ryk wees. Ek het vroeër genoem dat daar binne hierdie fiskale unie sommige lande kan wees wat steeds verder beweeg en 'n politieke unie vorm. Dit is eers wanneer dit gebeur dat ons kan begin uitkyk vir die moontlike totstandkoming van die tien-tone ryk. Omdat Griekeland uiteindelik deel van daardie tien-tone ryk sal uitmaak, is daar - vanuit 'n eskatologiese perspektief - rede om te glo dat sy nie die Eurosone sal verlaat nie.
Slot
In soverre ons vanuit 'n eskatologiese perspektief na die huidige gebeure in die Europese Unie kan kyk, lyk dit dus of ons - in stryd met dit wat die meeste ontleders die laaste paar weke gesê het - kan verwag dat Griekeland binne die Eurosone sal bly. Meer nog, dit impliseer dat Griekeland ook deel van 'n fiskale unie sal wees - wanneer en indien dit beslag kry. Dit impliseer verder dat Griekeland uiteindelik ook deel sal vorm van 'n politieke unie indien dit binne die raamwerk van die Europese Unie beslag kry. Dit is nou as ons inderdaad in die laaste pylvak is en die huidige gebeure met die vervulling van Bybelse profesieë oor die eindtyd verband hou.
Ons kan dus die huidige situasie fyn dophou. Gaan Griekeland in die Eurosone bly? Dit is die uitkoms wat ek verwag indien die opkomende Europese Unie die voorloper van die tien-tone ryk is. As Griekeland, ten spyte van die geweldige krisis, in die Eurosone bly, kan dit 'n aanduiding wees dat die einde inderdaad nie meer baie ver is nie.
Willie Mc Loud
Monday, 26 September 2011
Die Arabiese Opstande - Voorwoord
Hierdie boekie is die verwerking van ‘n reeks lesings wat ek onlangs by ‘n gemeente in Bloemfontein gegee het. Ek is gevra om oor die huidige wêreldsituasie in die lig van Bybelprofesieë te praat. Alhoewel ek nie iemand is wat alles wat in die wêreld gebeur na die Bybel probeer deurtrek nie – daar is baie ingrypende gebeure wat nie direk met Bybelprofesieë verband hou nie – is ek tog van mening dat sekere gebeure soos die Arabiese opstande wat tans in Noord-Afrika en die Midde-Ooste voorkom, met die vervulling van Bybelprofesieë in verband kan staan. Na my oordeel kan dit – afhangende van hoe die situasie verder ontvou – ‘n belangrike baken op die pad na die einde wees. Dit kan dus vir ons sê of die wederkoms nou wel regtig naby is of nie.
Een van die belangrikste redes waarom die Arabiese opstande belangrik is vir enige studie oor Bybelprofesieë, is omdat dit die potensiaal het om die hele situasie in die Midde-Ooste en die Middellandse See-gebied dramaties te verander. As daar ‘n demokratiese groepering van lande rondom die Middellandse See tot stand kom, sal dit maklik by die opkomende Europese Unie ingeskakel kan word (miskien met sekere beperkings soos die op vrye migrasie). Dan sal die Unie al meer soos ‘n herstelde Romeinse Ryk lyk. So ‘n Ryk kan maklik in die eindtydse antichristelike ryk oorgaan as die Antichris beheer daarvan oorneem.
Intussen is daar ‘n groep lande binne die Europese Unie wat ook vanjaar van die ander begin wegbeweeg het. Hulle vorm ‘n kerngroep lande wat mettertyd al verder polities sal integreer. Dit is in hul midde dat daar ‘n heerser vir Europa kan verrys. Dit is in elk geval wat agter die skerms beplan word. In sekere geheime groepe word beplan dat iemand uit die sogenaamde “Rooi Slang” familie mettertyd die leisels van die Europese Unie sal oorneem.
Profesieë wat in hierdie boek ter sprake kom, is dié in Daniël en Openbaring oor die dier wat tien horings het (Dan. 2, 7; Open. 13), oor die Antichris wat as ‘n ander horing tussen die tien horings uitgebeeld word, profesieë oor Libië, Iran, die Slag van Gog en Magog (Eseg. 38, 39) asook oor Israel se herstel in 1948 (die vyeboom wat bot?) en die Millennium (wat nie in 2000 n.C. gekom het nie). Ek kyk krities na sieninge wat telkens nuwe lappe op ou geskeurde klere plak. Voorts ontwikkel ek alternatiewe interpretasies wat meer inpas by die huidige stand van sake.
Hierdie is nie ‘n reeks teoretiese lesings oor die profesieë nie – die gedagte was eerder om ‘n gemaklike gesprek te voer oor die praktiese implikasies van hierdie gebeure in die raamwerk van Bybelprofesieë oor die eindtyd. Die boek is vir die gemiddelde Christenleser bedoel wat ‘n belangstelling in beide wêreldgebeure en Bybelprofesieë het.
Die reeks lesings waarna verwys word kan per reeks DVDs verkry word by die volgende adres: Ebenhaeser Gemeente, Posbus 28593, Danhof, 9310 (Selfoon 0828980853).
Willie Mc Loud (http://wmcloud.blogspot.com/)
Julie 2011
Die Strand
Een van die belangrikste redes waarom die Arabiese opstande belangrik is vir enige studie oor Bybelprofesieë, is omdat dit die potensiaal het om die hele situasie in die Midde-Ooste en die Middellandse See-gebied dramaties te verander. As daar ‘n demokratiese groepering van lande rondom die Middellandse See tot stand kom, sal dit maklik by die opkomende Europese Unie ingeskakel kan word (miskien met sekere beperkings soos die op vrye migrasie). Dan sal die Unie al meer soos ‘n herstelde Romeinse Ryk lyk. So ‘n Ryk kan maklik in die eindtydse antichristelike ryk oorgaan as die Antichris beheer daarvan oorneem.
Intussen is daar ‘n groep lande binne die Europese Unie wat ook vanjaar van die ander begin wegbeweeg het. Hulle vorm ‘n kerngroep lande wat mettertyd al verder polities sal integreer. Dit is in hul midde dat daar ‘n heerser vir Europa kan verrys. Dit is in elk geval wat agter die skerms beplan word. In sekere geheime groepe word beplan dat iemand uit die sogenaamde “Rooi Slang” familie mettertyd die leisels van die Europese Unie sal oorneem.
Profesieë wat in hierdie boek ter sprake kom, is dié in Daniël en Openbaring oor die dier wat tien horings het (Dan. 2, 7; Open. 13), oor die Antichris wat as ‘n ander horing tussen die tien horings uitgebeeld word, profesieë oor Libië, Iran, die Slag van Gog en Magog (Eseg. 38, 39) asook oor Israel se herstel in 1948 (die vyeboom wat bot?) en die Millennium (wat nie in 2000 n.C. gekom het nie). Ek kyk krities na sieninge wat telkens nuwe lappe op ou geskeurde klere plak. Voorts ontwikkel ek alternatiewe interpretasies wat meer inpas by die huidige stand van sake.
Hierdie is nie ‘n reeks teoretiese lesings oor die profesieë nie – die gedagte was eerder om ‘n gemaklike gesprek te voer oor die praktiese implikasies van hierdie gebeure in die raamwerk van Bybelprofesieë oor die eindtyd. Die boek is vir die gemiddelde Christenleser bedoel wat ‘n belangstelling in beide wêreldgebeure en Bybelprofesieë het.
Die reeks lesings waarna verwys word kan per reeks DVDs verkry word by die volgende adres: Ebenhaeser Gemeente, Posbus 28593, Danhof, 9310 (Selfoon 0828980853).
Willie Mc Loud (http://wmcloud.blogspot.com/)
Julie 2011
Die Strand
Tuesday, 13 September 2011
Die Europese Unie - wat gaan aan?
Inleiding
Die Europese Unie (EU) is in 'n krisis - of beter: die Euro is in 'n krisis. Die wêreldwye ekonomiese insinking het 'n enorme impak op die Euro en daar is sprake dat die einde van die Euro op hande is. Sommige dink dat dit net 'n kwessie van tyd is voordat die Eurosone verkrummel. Maar is dit werklik so? Of is daar 'n groter plan in werking.
Dit is natuurlik nie die eerste maal dat die Europese Unie (vroeër die Europese Gemeenskap genoem) deur sulke krisisse gaan nie. Dink maar aan Swart Woensdag 16 September 1992 toe spekulasie teen die Pond die Britse regering gedwing het om daardie geldeenheid aan die Europese uitruil meganisme (die voorloper van die Euro) te onttrek. Die vraag is of iets soortgelyks weer sal gebeur. Of sommige van die lande van die Euro gedwing sal word om die Eurosone te verlaat.
Belange groepe in die Unie
Alhoewel dit so mag lyk, is daar nie iets soos onbeplande gebeure wat op daardie front plaasvind nie. Selfs die huidige gebeure rondom die Euro moet in hierdie lig gesien word. Ons moet dit sien in die raamwerk van mededingende belange groepe wat hul oogmerke vir die Unie probeer bevorder. Hierdie groepe sluit 'n breë raamwerk van politici, finansiële en ekonomiese leiers, geld base, spekulante en andere in.
Daar is veral twee sulke groepe, naamlik die Anglo-Amerikaanse groepering en die Frans-Kontinentale groepering. Beide groepe het 'n netwerk van belange wat regdeur die Unie strek. Eersgenoemde groep wil die mag van die Europese Unie op allerlei wyses inperk sodat dit nie ten koste van die VSA as 'n magsblok te voorskyn tree nie. Hierdie groep se belange is sigbaar in die Britse beleid oor die afgelope paar dekades waar daar op allerlei wyses gepoog is om die verdere integrasie van die Europese lande te belemmer. Alhoewel hulle met verloop van tyd gedwing is om baie toegewings te maak, behou hulle byvoorbeeld steeds 'n vetoreg op enige Europese militêre beleid.
Wat die Frans-Kontinentale groep betref, wil hulle weer die Europese Unie as 'n politieke reus vestig wat onafhanklik van die VSA op die wêreld front kan opereer. Hulle beskou Charles de Gaulle as toonbeeld van iemand wat 'n onafhanklike en sterk Frankryk (en dus Europa) voorgestaan het. Die ideaal van hierdie groep word mooi in die Franse beleid tydens die Chirac era (hy was die vorige Franse president) weerspieël. In daardie tyd het ons gereeld gehoor dat daar na 'n uiteindelike "multi-polêre" wêreld gestreef moet word waarin daar nie een moondheid is (i.e. die VSA) wat alleen die kitaar slaan nie.
Hierdie groepe het al in die verlede ernstig koppe gestamp. So kan die onttrekking van die Britse Pond uit die Europese uitruil meganisme waarskynlik aan spekulante van die Franse groep toegeskryf word. Ons kan ook aan die periode direk voor die Tweede Golf Oorlog dink toe Jacques Chirac die Anglo-Amerikaners se beplande oorlog in Irak ernstig teengestaan het. In daardie tyd was die verhoudinge tussen die "ou Europa" en die VSA baie suur. Chirac se standpunt dat die VSA se optrede nie moreel geregverdig kon word nie het baie ander lande gemotiveer om ook standpunt teen die VSA in te neem. Ons kan selfs die huidige afname in die VSA invloed in die wêreld gedeeltelik na Chirac se anti-VSA groepering terugvoer (saam met die hele debakel in die na-oorlogse Irak).
Daar is egter ook 'n derde groepering. As dit nie vir hulle was nie, sou die Europese Unie waarskynlik nooit beslag gekry het nie. Dit is 'n groep wat persone van beide bogenoemde groepe insluit en wat daarna streef om gemeenskaplike grond te vind. Hulle probeer 'n gesamentlike VSA-Europese raamwerk daarstel. Op hierdie stadium is NAVO een van die belangrikste forums wat help om hierdie samewerking uit te bou - veral nadat die huidige Franse president, Nicolas Sarkozy - die Franse weer in NAVO terug gebring het (De Gaulle het hulle onttrek). Sy regering is dan ook verbind tot die oogmerke van hierdie derde groep.
Kompromie in die Unie
Die wyse waarop hierdie groepe in die verlede kon saamwerk was eenvoudig - vir elke stap van "verbreding" van die Unie, was daar 'n ooreenkomstige "verdieping" in die Unie. Die Anglo-Amerikaanse groep wil graag sien dat die Unie verbreed om uiteindelik 'n baie groot groepering van lande, waaronder Moslem demokrasieë soos Turkye, in te sluit. Hulle dink veral in terme van 'n reuse vryhandelsgebied. Dit sal noodwendig tot gevolg hê dat die Franse stem in die Unie sy gewig verloor. Die Frans-Kontinentale groepering wil weer 'n verdieping in die Unie sien - hulle wil sien dat die Unie al meer polities integreer. Hulle staan dus 'n uiteindelike politieke unie voor wat selfs as teenwig vir die VSA kan dien. Hierdie twee sieninge is versoen deurdat daar telkens 'n stap in beide rigtings gegee is.
In hierdie verband kan ons twee groot stappe noem wat die Unie die laaste aantal jare geneem het. Die een was toe daar tien lande (meestal Oos-Europese lande) op 1 Mei 2004 tot die Unie toegelaat is - duidelik 'n dramatiese verbreding van die Unie. Die ander was die Lissabon verdrag wat op 1 Desember 2009 van krag geword het. Dit het weer 'n aansienlike verdieping in die Unie bewerk. So is die Unie nou vir die eerste maal 'n regspersoon en verteenwoordigers van die Unie kan ooreenkomste namens die Unie sluit. Verder het die Europese parlement groter magte gekry en 'n President vir die Europese Raad (saamgestel deur die leiers van die EU lande) sowel as 'n Verteenwoordiger van die Unie vir buitelandse en sekuriteitsbeleid is aangestel.
Hierdie kompromis het egter sy limiet bereik. Brittanje sien byvoorbeeld nie kans om nog magte aan die Unie af te staan nie. Hulle wil nie in hierdie stadium aan enige verdere noemenswaardige verdieping in die Unie deel hê nie. Daar moes dus 'n ander ooreenkoms tussen die groepe beding word - 'n verdere konsensus wat oor 'n lang tyd bereik is. Dit maak ruimte vir 'n multi-spoed Europa. Dit laat daardie lande wat hul strukture verder wil integreer toe om dit te doen. Daar is egter 'n baie belangrike beperking op hierdie multi-spoed EU, naamlik dat daar nie 'n kerngroep van lande moet wees wat uiteindelik polities integreer en sodoende wel 'n teenwig vir die VSA vorm nie.
Wat die Anglo-Amerikaners sedert die Blair tyd voorstaan, is 'n EU wat uit "klubs" bestaan. Hulle wil nie 'n EU hê wat soos konsentriese sirkels lyk nie, maar een wat soos die Olimpiese ringe lyk. Om te verhoed dat sommige lande 'n koherente kerngroep uitmaak, moet die integrasie van die Unie binne die raamwerk van sulke klubs geskied. Ons vind dan ook dat daar tans 'n aantal sulke groepe bestaan, naamlik die EU, die Eurogroep en die Schengen groep.
Onlangse gebeure
Dit bring ons by die huidige gebeure. Ons moet ons nie teen die krisis vas staar nie. Die Euro is oor so 'n lang tyd met soveel moeite op die been gebring, dat dit uiters onwaarskynlik is dat die Euro gaan kraak. Wat ons eerder moet raaksien, is 'n georkestreerde poging deur die finansiële markte om die Eurogroep te dwing om (teen die publieke opinie in) verder te integreer. Ons vind eienaardig genoeg dat selfs die Anglo-Amerikaanse media positiewe uitsprake oor die vorming van 'n meer geïntegreerde Eurosone maak (dit is genoeg om ons oor die toekoms van die Euro gerus te stel). Daar ontwikkel 'n algemene konsensus dat die Eurogroep ook deur 'n fiskale onderbou ondersteun moet word.
Maar is die Anglo-Amerikaners dan nie teen sulke verdere integrasie gekant nie? Nie solank dit in die raamwerk van sekere "klubs" van EU lande plaasvind nie. Die verdere fiskale integrasie van die Eurosone word dan ook deur 'n ander belangrike "klub" uitgebalanseer. Dit is die klub van Europese lande wat saam by militêre aksies soos die in Libië betrokke is. Die militêre samewerkingsooreenkoms wat 'n tyd gelede tussen die Sarkozy regering en die Britse regering gesluit is, vorm die basis van hierdie groep lande.
Die Sarkozy regering - wat weet dat die Anglo-Amerikaners 'n uiteindelike vetoreg oor enige toekomstige EU militêre samewerking behou - werk dus nou met die Anglo-Amerikaanse groepering saam. Ons vind dat Frankryk in die hart van altwee hierdie belangrike EU klubs staan, naamlik van die Eurolande wat ekonomies verder wil integreer asook van die wat op militêre gebied saamwerk. Die verdieping in die Eurosone word dus uitgebalanseer deur 'n verdieping in militêre samewerking met die Anglo-Amerikaners. Vir tyd en wyl kan die proses van Europese integrasie dus voortgaan. Al die groeperinge weet dat hierdie kompromie op hierdie stadium waarskynlik die enigste manier is om hul eie belange te bevorder.
Waarheen Europa?
Ten spyte van die kompromie, lyk dit of die EU stadig maar seker begin lyk soos die Franse groep wil hê. Ons vind byvoorbeeld dat daar, ten spyte van die "klubs", wel 'n kerngroep lande is wat aan die hart van al die klubs staan. Ek verwag ook dat al meer van daardie lande, soos Frankryk, mettertyd by die genoemde militêre groep sal aansluit. Daar sal dus 'n kerngroep lande wees wat op alle terreine hul ekonomiese, militêre en politieke kragte saamsnoer.
Maar wat van Brittanje se vetoreg? Alhoewel dit 'n baie belangrike troefkaart is, het die ander groep weer hul eie troefkaarte waarvan die belangrikste seker hul vetoreg op Turkye (en ander sulke lande) se insluiting in die EU is. Op 'n sekere stadium sal Brittanje verplig wees om selfs hierdie vetoreg prys te gee. Dit is op daardie punt dat die EU al meer op sy eie bene sal kan staan. Die vraag is of die Frans-Kontinentale groep die Britte so sal kan uitoorlê dat die toekomstige Europa 'n onafhanklike rolspeler op die wêreldtoneel sal wees.
Dit is net 'n kwessie van tyd voordat die Frans-Kontinentale groep weer iemand uit hul eie geledere (soos Jacques Chirac) in Frankryk aan bewind kry. Dan sal hulle in 'n baie beter posisie wees om weer hul eie stempel op die proses af te dwing. Ons kan verwag dat dit 'n groot impak op verdere ontwikkelinge in die EU sal hê. Dan kan dinge vinnig dramaties verander.
Intussen moet ons maar net rustig wag en kyk wat gebeur. Ten minste weet ons dat die proses van EU integrasie steeds op koers is. Die huidige krises is in effek net nog 'n fasiliteerder vir daardie integrasie.
Ek bespreek die verband tussen hierdie gebeure en Bybel profesieë oor die eindtyd in my boek oor die Arabiese opstande.
Die Europese Unie (EU) is in 'n krisis - of beter: die Euro is in 'n krisis. Die wêreldwye ekonomiese insinking het 'n enorme impak op die Euro en daar is sprake dat die einde van die Euro op hande is. Sommige dink dat dit net 'n kwessie van tyd is voordat die Eurosone verkrummel. Maar is dit werklik so? Of is daar 'n groter plan in werking.
Dit is natuurlik nie die eerste maal dat die Europese Unie (vroeër die Europese Gemeenskap genoem) deur sulke krisisse gaan nie. Dink maar aan Swart Woensdag 16 September 1992 toe spekulasie teen die Pond die Britse regering gedwing het om daardie geldeenheid aan die Europese uitruil meganisme (die voorloper van die Euro) te onttrek. Die vraag is of iets soortgelyks weer sal gebeur. Of sommige van die lande van die Euro gedwing sal word om die Eurosone te verlaat.
Belange groepe in die Unie
Alhoewel dit so mag lyk, is daar nie iets soos onbeplande gebeure wat op daardie front plaasvind nie. Selfs die huidige gebeure rondom die Euro moet in hierdie lig gesien word. Ons moet dit sien in die raamwerk van mededingende belange groepe wat hul oogmerke vir die Unie probeer bevorder. Hierdie groepe sluit 'n breë raamwerk van politici, finansiële en ekonomiese leiers, geld base, spekulante en andere in.
Daar is veral twee sulke groepe, naamlik die Anglo-Amerikaanse groepering en die Frans-Kontinentale groepering. Beide groepe het 'n netwerk van belange wat regdeur die Unie strek. Eersgenoemde groep wil die mag van die Europese Unie op allerlei wyses inperk sodat dit nie ten koste van die VSA as 'n magsblok te voorskyn tree nie. Hierdie groep se belange is sigbaar in die Britse beleid oor die afgelope paar dekades waar daar op allerlei wyses gepoog is om die verdere integrasie van die Europese lande te belemmer. Alhoewel hulle met verloop van tyd gedwing is om baie toegewings te maak, behou hulle byvoorbeeld steeds 'n vetoreg op enige Europese militêre beleid.
Wat die Frans-Kontinentale groep betref, wil hulle weer die Europese Unie as 'n politieke reus vestig wat onafhanklik van die VSA op die wêreld front kan opereer. Hulle beskou Charles de Gaulle as toonbeeld van iemand wat 'n onafhanklike en sterk Frankryk (en dus Europa) voorgestaan het. Die ideaal van hierdie groep word mooi in die Franse beleid tydens die Chirac era (hy was die vorige Franse president) weerspieël. In daardie tyd het ons gereeld gehoor dat daar na 'n uiteindelike "multi-polêre" wêreld gestreef moet word waarin daar nie een moondheid is (i.e. die VSA) wat alleen die kitaar slaan nie.
Hierdie groepe het al in die verlede ernstig koppe gestamp. So kan die onttrekking van die Britse Pond uit die Europese uitruil meganisme waarskynlik aan spekulante van die Franse groep toegeskryf word. Ons kan ook aan die periode direk voor die Tweede Golf Oorlog dink toe Jacques Chirac die Anglo-Amerikaners se beplande oorlog in Irak ernstig teengestaan het. In daardie tyd was die verhoudinge tussen die "ou Europa" en die VSA baie suur. Chirac se standpunt dat die VSA se optrede nie moreel geregverdig kon word nie het baie ander lande gemotiveer om ook standpunt teen die VSA in te neem. Ons kan selfs die huidige afname in die VSA invloed in die wêreld gedeeltelik na Chirac se anti-VSA groepering terugvoer (saam met die hele debakel in die na-oorlogse Irak).
Daar is egter ook 'n derde groepering. As dit nie vir hulle was nie, sou die Europese Unie waarskynlik nooit beslag gekry het nie. Dit is 'n groep wat persone van beide bogenoemde groepe insluit en wat daarna streef om gemeenskaplike grond te vind. Hulle probeer 'n gesamentlike VSA-Europese raamwerk daarstel. Op hierdie stadium is NAVO een van die belangrikste forums wat help om hierdie samewerking uit te bou - veral nadat die huidige Franse president, Nicolas Sarkozy - die Franse weer in NAVO terug gebring het (De Gaulle het hulle onttrek). Sy regering is dan ook verbind tot die oogmerke van hierdie derde groep.
Kompromie in die Unie
Die wyse waarop hierdie groepe in die verlede kon saamwerk was eenvoudig - vir elke stap van "verbreding" van die Unie, was daar 'n ooreenkomstige "verdieping" in die Unie. Die Anglo-Amerikaanse groep wil graag sien dat die Unie verbreed om uiteindelik 'n baie groot groepering van lande, waaronder Moslem demokrasieë soos Turkye, in te sluit. Hulle dink veral in terme van 'n reuse vryhandelsgebied. Dit sal noodwendig tot gevolg hê dat die Franse stem in die Unie sy gewig verloor. Die Frans-Kontinentale groepering wil weer 'n verdieping in die Unie sien - hulle wil sien dat die Unie al meer polities integreer. Hulle staan dus 'n uiteindelike politieke unie voor wat selfs as teenwig vir die VSA kan dien. Hierdie twee sieninge is versoen deurdat daar telkens 'n stap in beide rigtings gegee is.
In hierdie verband kan ons twee groot stappe noem wat die Unie die laaste aantal jare geneem het. Die een was toe daar tien lande (meestal Oos-Europese lande) op 1 Mei 2004 tot die Unie toegelaat is - duidelik 'n dramatiese verbreding van die Unie. Die ander was die Lissabon verdrag wat op 1 Desember 2009 van krag geword het. Dit het weer 'n aansienlike verdieping in die Unie bewerk. So is die Unie nou vir die eerste maal 'n regspersoon en verteenwoordigers van die Unie kan ooreenkomste namens die Unie sluit. Verder het die Europese parlement groter magte gekry en 'n President vir die Europese Raad (saamgestel deur die leiers van die EU lande) sowel as 'n Verteenwoordiger van die Unie vir buitelandse en sekuriteitsbeleid is aangestel.
Hierdie kompromis het egter sy limiet bereik. Brittanje sien byvoorbeeld nie kans om nog magte aan die Unie af te staan nie. Hulle wil nie in hierdie stadium aan enige verdere noemenswaardige verdieping in die Unie deel hê nie. Daar moes dus 'n ander ooreenkoms tussen die groepe beding word - 'n verdere konsensus wat oor 'n lang tyd bereik is. Dit maak ruimte vir 'n multi-spoed Europa. Dit laat daardie lande wat hul strukture verder wil integreer toe om dit te doen. Daar is egter 'n baie belangrike beperking op hierdie multi-spoed EU, naamlik dat daar nie 'n kerngroep van lande moet wees wat uiteindelik polities integreer en sodoende wel 'n teenwig vir die VSA vorm nie.
Wat die Anglo-Amerikaners sedert die Blair tyd voorstaan, is 'n EU wat uit "klubs" bestaan. Hulle wil nie 'n EU hê wat soos konsentriese sirkels lyk nie, maar een wat soos die Olimpiese ringe lyk. Om te verhoed dat sommige lande 'n koherente kerngroep uitmaak, moet die integrasie van die Unie binne die raamwerk van sulke klubs geskied. Ons vind dan ook dat daar tans 'n aantal sulke groepe bestaan, naamlik die EU, die Eurogroep en die Schengen groep.
Onlangse gebeure
Dit bring ons by die huidige gebeure. Ons moet ons nie teen die krisis vas staar nie. Die Euro is oor so 'n lang tyd met soveel moeite op die been gebring, dat dit uiters onwaarskynlik is dat die Euro gaan kraak. Wat ons eerder moet raaksien, is 'n georkestreerde poging deur die finansiële markte om die Eurogroep te dwing om (teen die publieke opinie in) verder te integreer. Ons vind eienaardig genoeg dat selfs die Anglo-Amerikaanse media positiewe uitsprake oor die vorming van 'n meer geïntegreerde Eurosone maak (dit is genoeg om ons oor die toekoms van die Euro gerus te stel). Daar ontwikkel 'n algemene konsensus dat die Eurogroep ook deur 'n fiskale onderbou ondersteun moet word.
Maar is die Anglo-Amerikaners dan nie teen sulke verdere integrasie gekant nie? Nie solank dit in die raamwerk van sekere "klubs" van EU lande plaasvind nie. Die verdere fiskale integrasie van die Eurosone word dan ook deur 'n ander belangrike "klub" uitgebalanseer. Dit is die klub van Europese lande wat saam by militêre aksies soos die in Libië betrokke is. Die militêre samewerkingsooreenkoms wat 'n tyd gelede tussen die Sarkozy regering en die Britse regering gesluit is, vorm die basis van hierdie groep lande.
Die Sarkozy regering - wat weet dat die Anglo-Amerikaners 'n uiteindelike vetoreg oor enige toekomstige EU militêre samewerking behou - werk dus nou met die Anglo-Amerikaanse groepering saam. Ons vind dat Frankryk in die hart van altwee hierdie belangrike EU klubs staan, naamlik van die Eurolande wat ekonomies verder wil integreer asook van die wat op militêre gebied saamwerk. Die verdieping in die Eurosone word dus uitgebalanseer deur 'n verdieping in militêre samewerking met die Anglo-Amerikaners. Vir tyd en wyl kan die proses van Europese integrasie dus voortgaan. Al die groeperinge weet dat hierdie kompromie op hierdie stadium waarskynlik die enigste manier is om hul eie belange te bevorder.
Waarheen Europa?
Ten spyte van die kompromie, lyk dit of die EU stadig maar seker begin lyk soos die Franse groep wil hê. Ons vind byvoorbeeld dat daar, ten spyte van die "klubs", wel 'n kerngroep lande is wat aan die hart van al die klubs staan. Ek verwag ook dat al meer van daardie lande, soos Frankryk, mettertyd by die genoemde militêre groep sal aansluit. Daar sal dus 'n kerngroep lande wees wat op alle terreine hul ekonomiese, militêre en politieke kragte saamsnoer.
Maar wat van Brittanje se vetoreg? Alhoewel dit 'n baie belangrike troefkaart is, het die ander groep weer hul eie troefkaarte waarvan die belangrikste seker hul vetoreg op Turkye (en ander sulke lande) se insluiting in die EU is. Op 'n sekere stadium sal Brittanje verplig wees om selfs hierdie vetoreg prys te gee. Dit is op daardie punt dat die EU al meer op sy eie bene sal kan staan. Die vraag is of die Frans-Kontinentale groep die Britte so sal kan uitoorlê dat die toekomstige Europa 'n onafhanklike rolspeler op die wêreldtoneel sal wees.
Dit is net 'n kwessie van tyd voordat die Frans-Kontinentale groep weer iemand uit hul eie geledere (soos Jacques Chirac) in Frankryk aan bewind kry. Dan sal hulle in 'n baie beter posisie wees om weer hul eie stempel op die proses af te dwing. Ons kan verwag dat dit 'n groot impak op verdere ontwikkelinge in die EU sal hê. Dan kan dinge vinnig dramaties verander.
Intussen moet ons maar net rustig wag en kyk wat gebeur. Ten minste weet ons dat die proses van EU integrasie steeds op koers is. Die huidige krises is in effek net nog 'n fasiliteerder vir daardie integrasie.
Ek bespreek die verband tussen hierdie gebeure en Bybel profesieë oor die eindtyd in my boek oor die Arabiese opstande.
Saturday, 3 September 2011
Nuwe Boek: Die Arabiese Opstande
Verwagtinge en voorspellings van die wederkoms is so oud soos die Christendom self. Onlangs was daar weer die volgelinge van Harold Camping wat onsuksesvol was in hul voorspellings oor die wegraping op 21 Mei 2011.Vir die ernstige student oor die wederkoms was 1948 ’n besondere baken. Dit was die jaar van die herstel van Israel en die gepaardgaande verwagting dat die laaste geslag aangebreek het. Baie verklaarders het gevolglik gedink dat Jesus se koms voor 2000 n.C. sou plaasvind en daarmee saam die 1,000 jaar vrederyk.
Waar het hierdie verklaarders verkeerd gegaan? Moet ons nou alle vertroue in die profetiese woorde van die Bybel laat vaar? Sekerlik nie sê die skrywer van Die Arabiese Opstande. In hierdie boek skets Willie Mc Loud ’n toekomsperspektief gebaseer op verskeie bekende Bybelprofesieë en toon dat die eindtoneel inderdaad stadig maar seker in gereedheid kom.
Hy toon dat die huidige opstande in die Arabiese lande ’n belangrike baken is op hierdie pad. Eers was daar die opstande in Oos-Europa, toe in die lande oos en noord van die Swart See, en nou in die Arabiese lande al rondom die Middellandse See. Is dit toevallig? Is dit slegs maar die opmars van demokrasie? Nee, ’n nuwe wêreldorde is stadig maar seker besig om vorm aan te neem – een wat treffend ooreenkom met die eindtydse toneel wat lank terug in die Bybel voorspel is.
Hy toon aan dat die opkomende Europese Unie wat op verstommende wyse van 6 tot 27 lidlande gegroei het, sentraal staan in hierdie nuwe orde. As die Arabiese demokrasieë later ook in die Unie geakkomodeer word, sal dit al meer na ’n herstelde Romeinse Ryk begin lyk. Dit is die antichristelike ryk waarvan die Bybel profete gepraat het. Hy bespreek ook die “Rooi Slang” familie wat onverpoos agter die skerms werk om een uit hulle geledere uiteindelik op die troon van ’n toekomstige Unie te plaas.
Hierdie boek is ’n absolute moet vir elkeen wat in eindtydse profesieë belangstel. Daar is vars insigte oor die interpretasie van belangrike profesieë asook ’n geïntegreerde perspektief op die toekoms.
Dr Willie Mc Loud bestudeer al vir bykans 25 jaar die verband tussen wêreldgebeure en Bybelprofesieë. Hy het al verskeie boeke oor die tema geskryf en tree gereeld as spreker op.
Friday, 22 July 2011
Hoekom blog jy, Willie?
Waarom blog ek? Hoekom skryf skrywers? Soos ek dit sien, kan die idee van 'n markplein dit mooi verduidelik. Dit is die plek waar mense saamgekom het om met mekaar oor allerhande dinge te praat. Om mense te vind wat in soortgelyke dinge as hulle belangstel. Om stimulerende gesprekke oor allerhande interessante dinge te voer. Op die markplein was daar sommige wat praat en baie ander wat luister. Soos die gesprek ontwikkel volg 'n klop omstanders dit en sommige van hulle gooi ook soms 'n klip in die bos.
Uiteindelik kan een gesprek 'n groot impak op die samelewing hê! Soos wat al meer mense die gesprek voortsit en daaroor nadink - miskien op 'n gekoördineerde wyse - kom daar 'n punt waar mense met invloed gedwing word om daarop te reageer. Dan begin dit om 'n impak op die samelewing te hê. Gesprekke verander ons samelewing. Vandag vorm die media, met al die nuwe moontlikhede vir gesprek, die eietydse intellektuele markplein van ons wêreld. In die Arabiese lande lei dit tot dramatiese politieke veranderinge. In Suid-Afrika bring dit ook stadig maar seker verandering in ons samelewing. Dit noodsaak my om ook aan sommige van hierdie gesprekke deel te neem. My blog is nie alleen my bydrae tot die eietydse gesprek nie maar ook ‘n beskeie poging om hierdie gesprek ten opsigte van daardie sake wat my interesseer te stimuleer.
Die dinge waaroor ek nadink het meestal met die essensie van ons menslike bestaan te doen. Watter rede het ons om te dink dat daar meer aan die wêreld is as gewoon die fisies-waarneembare dinge? Aan die een kant het ons die wetenskap wat die fisiese wêreld ondersoek. Aan die ander kant het ons 'n boek soos die Bybel wat sekere aansprake oor 'n geestelike wêreld maak. Hoe integreer ek hierdie dinge in my lewe? Wat die geestelike betref, is daar mense wat iewers 'n baie negatiewe belewing daarvan gehad het - wat dit as onderdrukkend en beperkend beleef. Daar is egter ook baie mense wat dit as bevrydend beleef - mense wat vervulling in 'n geestelike verhouding met God vind. Waarom is dit so?
Ek dink nie net na oor die groter geheel van dinge nie. As daar so 'n groter geheel is - as God en die geesteswêreld bestaan - dan is dit sekerlik 'n sinvolle afleiding dat dit nie alleen in ons persoonlike lewe sal impakteer nie, maar ook in ons wyer wêreld. Dink maar aan Bybelse profesieë oor eindtydse dinge. As die einde nader kom, sal ons seker merk dat die toneel al meer ooreenstem met dit wat die profetiese woord voorspel. In my vorige skrywes het ek dan ook telkens op eietydse gebeure gereageer. Toe die "New Age" 'n besprekingspunt word, het ek 'n boekie daaroor geskryf. Toe Christene die wederkoms aan die einde van die vorige eeu verwag het, het ek Oppad na Armageddon geskryf. Toe The Da Vinci Code verskyn, het ek Discovering the Keystone, Solving the Riddle of the Red Serpent after 40 years geskryf. Ek het selfs vir sewe jaar 'n twee-maandelikse blad getiteld Perspektief op Wêreldgebeure uitgegee. En nou, met die Arabiese opstande, het ek weer 'n boek op pad.
Ek hoop om mettertyd ‘n wye verskeidenheid artikels oor ‘n wye verskeidenheid onderwerpe vir ‘n wye verskeidenheid lesers en gespreksgenote (saampraters) op my blog te plaas. Die dinge waarin ek belangstel word elders op my blog gelys. Loer maar so van tyd tot tyd in. Miskien sal jy ook genot put uit sommige dinge wat ek skryf.
Uiteindelik kan een gesprek 'n groot impak op die samelewing hê! Soos wat al meer mense die gesprek voortsit en daaroor nadink - miskien op 'n gekoördineerde wyse - kom daar 'n punt waar mense met invloed gedwing word om daarop te reageer. Dan begin dit om 'n impak op die samelewing te hê. Gesprekke verander ons samelewing. Vandag vorm die media, met al die nuwe moontlikhede vir gesprek, die eietydse intellektuele markplein van ons wêreld. In die Arabiese lande lei dit tot dramatiese politieke veranderinge. In Suid-Afrika bring dit ook stadig maar seker verandering in ons samelewing. Dit noodsaak my om ook aan sommige van hierdie gesprekke deel te neem. My blog is nie alleen my bydrae tot die eietydse gesprek nie maar ook ‘n beskeie poging om hierdie gesprek ten opsigte van daardie sake wat my interesseer te stimuleer.
Die dinge waaroor ek nadink het meestal met die essensie van ons menslike bestaan te doen. Watter rede het ons om te dink dat daar meer aan die wêreld is as gewoon die fisies-waarneembare dinge? Aan die een kant het ons die wetenskap wat die fisiese wêreld ondersoek. Aan die ander kant het ons 'n boek soos die Bybel wat sekere aansprake oor 'n geestelike wêreld maak. Hoe integreer ek hierdie dinge in my lewe? Wat die geestelike betref, is daar mense wat iewers 'n baie negatiewe belewing daarvan gehad het - wat dit as onderdrukkend en beperkend beleef. Daar is egter ook baie mense wat dit as bevrydend beleef - mense wat vervulling in 'n geestelike verhouding met God vind. Waarom is dit so?
Ek dink nie net na oor die groter geheel van dinge nie. As daar so 'n groter geheel is - as God en die geesteswêreld bestaan - dan is dit sekerlik 'n sinvolle afleiding dat dit nie alleen in ons persoonlike lewe sal impakteer nie, maar ook in ons wyer wêreld. Dink maar aan Bybelse profesieë oor eindtydse dinge. As die einde nader kom, sal ons seker merk dat die toneel al meer ooreenstem met dit wat die profetiese woord voorspel. In my vorige skrywes het ek dan ook telkens op eietydse gebeure gereageer. Toe die "New Age" 'n besprekingspunt word, het ek 'n boekie daaroor geskryf. Toe Christene die wederkoms aan die einde van die vorige eeu verwag het, het ek Oppad na Armageddon geskryf. Toe The Da Vinci Code verskyn, het ek Discovering the Keystone, Solving the Riddle of the Red Serpent after 40 years geskryf. Ek het selfs vir sewe jaar 'n twee-maandelikse blad getiteld Perspektief op Wêreldgebeure uitgegee. En nou, met die Arabiese opstande, het ek weer 'n boek op pad.
Ek hoop om mettertyd ‘n wye verskeidenheid artikels oor ‘n wye verskeidenheid onderwerpe vir ‘n wye verskeidenheid lesers en gespreksgenote (saampraters) op my blog te plaas. Die dinge waarin ek belangstel word elders op my blog gelys. Loer maar so van tyd tot tyd in. Miskien sal jy ook genot put uit sommige dinge wat ek skryf.
Saturday, 2 July 2011
Kant’s noumenal realm reconsidered in the light of contemporary developments in physics
Philosophers have been uneasy about Kant’s notion of a noumenal realm existing alongside the phenomenal realm as part of our cosmos since the time when he first proposed it. For them, it seemed that there is nothing to justify its existence. In this essay, I, however, propose that Kant might have been right after all. It seems quite possible that Kant’s noumenal realm could be identified with the higher dimensional structure of the universe that has been postulated in contemporary theoretical physics. I look into the implications of such an identification.
Introduction
Immanuel Kant (1724-1804) is one of the great names in modern philosophy and he had an enormous influence on all later philosophers. Even post-modern philosophy is to a large extent a reaction against the Kantian perspective, with regards to both his grounding of science as well as morality in the transcendental human subject. Central to Kant’s philosophy is the concept of a “noumenal” realm in which the freedom to both think and act are situated. Although we could not gain any true knowledge about this realm, not even about the existence thereof, he did postulate it to account for the human ability to both creatively imagine and freely act in accordance with the moral law (and thus be responsible for one’s actions).
The possible existence of a noumenal realm in a realist sense was, however, increasingly viewed as an unlikely possibility. Shortly after Kant philosophers started rejecting this in their philosophy. But was Kant wrong? In this essay, I propose that Kant might be right after all! In contemporary physics, it has been theorized that, even though our perception of the world is restricted to the four normal space-time dimensions, there could be other higher dimensions interwoven in the cosmos to which we have no access. This higher dimensional structure of the cosmos corresponds to a remarkable degree with the noumenal realm that Kant postulated. If we allow for this identification the implications for philosophy are profound.
In this essay I first give a broad overview of Kant’s view, focusing on his perspective regarding the phenomenal and noumenal realms. I discuss the implications of both the non-existence as well as the existence of the noumenal realm. I show why the noumenal realm could be identified with the higher dimensional structure of the universe. I also make some proposals as to how Kant’s views, which were formulated in a Newtonian framework, could be logically adapted to incorporate contemporary developments in theoretical physics. When this is done, Kant’s philosophy could provide a powerful framework within which the contemporary developments in physics could be interpreted. Finally, some implications of this approach are discussed.
Phenomena and noumena
According to Kant our world in its totality could be divided into two parts, namely the world that we empirically observe, consisting of all sorts of things, called phenomena or appearances, and an underlying part which is inaccessible to our senses and in which the “things in themselves” (as they in essence really are), called noumena, are situated. The things in themselves (noumena) form the basis in which things (phenomena) are grounded. Kant wrote in the Critique of Practical Reason: “Letting objects of experience as such, including even our own subject, hold only as appearances but at the same time… putting things in themselves at their basis” (Kant 1997:5). Kant also refers to these as the supersensible and sensible, or the archetypal and ectypal worlds: “The former [supersensible] could be called the archetypal world (natura archetypa) which we cognize only in reason, whereas the latter [sensible] could be called the ectypal world (natura ectypa) because it contains the possible effect of the idea of the former” (Kant 1997:39).
As with all objects, humans are situated in both worlds. Thus they could view themselves under two different, even contradictory, aspects, namely as phenomena subject to the laws of nature (especially of causality), situated in normal time and space, but also as noumena which could be thought of as subject to other laws (especially of freedom), situated outside normal time and space (Tarnas 1991:352). Andrews Reath says: ”The distinction between appearances and things in themselves, along with the claim that spatio-temporal properties and laws do not represent objects as they are in themselves, creates room for the thought of noumenal objects subject to laws that are different in kind from those governing spatio-temporal events” (Kant 1997:xi).
Humans are capable of comprehending the world because they have a priori interpretive principles or forms of thought called “categories of the understanding” (for example of cause and effect, substance, quantity, relation) which unite the manifold given in intuition in consciousness (Kant 1934:186; Tarnas 1991:344). Kant allowed two types of intuitions, namely intellectual and sensible intuitions, which are directed towards the noumenal and phenomenal worlds respectively (Kant 1934:187). Noumena are objects of intellectual intuitions (Kant 1934:187l; i.e. a direct intellectual access not possible for humans). They are not necessarily grounding appearances (one could think of God or angels) (Ward 2006:102). Since they are unschematized (i.e. they could not be placed in normal space and time), they are not determinate objects.
The only intuitions that could lead to real knowledge are the sensible ones. The mind is only able to place such intuitions of phenomenal objects (“things”) within the normal space-time framework, allowing them from a human perspective to obtain “objective” existence (Kant 1934:190; Caygill 1995:394). This means that pure reason is restricted in its ability to provide valid knowledge; it could only provide knowledge of the empirical world of phenomena. In this way, Kant established the boundaries of the application of pure reason. Science could never attain knowledge of all of reality – the things as they are in themselves are outside its reach. This, however, does not mean that we cannot think things in themselves. We can. But, as Kant said in the Critique of Pure Reason: “[They] must ever remain unknown to us” (Kant 1934:190). We can at most “belief” that such things exist.
Although humans are restricted in their use of pure reason, Kant proposed another form of reason, namely “practical reason”, for “practical use”, that could be used to ascribe certain properties to the noumenal realm (Kant 1997:5). Practical reason could be used to account for those practical realities of our lives that could not be established through pure reason, for example, that humans have the freedom to act rationally. Kant was of the opinion that such freedom is a practical reality of human lives, forming the basis of our rationality: “The concept of freedom, insofar as its reality is proved by apodictic law of practical reason, constitutes the keystone of the whole structure of a system of pure reason” (Kant 1997:3). Both the spontaneous activity of our imagination that synthesizes concepts and intuitions, as well as our will, exhibits such freedom. Although such a concept of freedom falls outside the scope of any knowledge claims (as established through pure reason), the assertion thereof is nevertheless still rationally based.
Although the natural law of causality rules out the possibility of freedom in the phenomenal world, there is no reason why it could not be ascribed to the noumenal dimension. In fact, it is exactly the possible existence of such a dimension that allows us to account for human freedom. Reath writes in this regard: “Human actions, when considered as noumena, could be regarded as resulting from transcendental freedom … The grounds for ascribing freedom to ourselves come from our recognition of the authority of moral norms, and this ascription is made for practical purposes, as part of our self-conception as rational agents” (Kant 1997:xii/xiii). This implies that the laws governing the noumenal world could to some extent be indirectly established through practical reason.
The existence/non-existence of the noumenal realm
There are two possible ways to take the Kantian notion of a noumenal realm existing within the framework of our world in its totality. One could reject such a possibility. Until a few decades ago philosophers had no reason to accept such a possibility since there was no empirical reason to postulate it except maybe a moral one (the one Kant used). In this case one could view Kant as following in the footsteps of Plato who postulated the existence of two worlds, namely one of being (of forms) and one of becoming, which in his later works, especially the Timaeus (Ostenfeld 1982:75), are not too dissimilar to Kant’s worlds of things in themselves (noumena) and things (phenomena). Together with Plato’s ideas, Kant’s ideas in this regard could then be disregarded as “metaphysics”.
Even if one rejects the notion of a noumenal realm, one could work with the notion of “transcendental” as referring to that which all people share (i.e. transcendental categories of understanding). This is the path that many philosophers have followed, especially in analytic and phenomenal philosophy. In this case, one still has to accept that the structures of the human mind are not fixed and timeless as Kant is supposed to have taken them, but are historically determined. Many factors influence the non-absolute categories namely habit, history, culture, social class, biology, language, imagination, emotions as well as the unconscious (Tarnas 1991:184).
In positing a noumenal realm in which the human self is also embedded, Kant connected the subject in a very profound way with the universe in which s/he is situated. Some philosophers explored this possibility further even though they rejected the possibility of the existence of the noumenal realm: Fichte, Schelling and Hegel suggested that the cognitive categories of the mind were in some sense the ontological categories of the universe (Tarnas 1991:353). In a way, they still held that the categories are embedded in the cosmic (although not noumenal) structure of the universe. But as soon as this idea lost influence, the human subject became adrift and no direct contact between the human mind and the intrinsic structure of the universe could be assumed (Tarnas 1991:350). In this way, the subject became decentered from its position as a basis for knowledge. The acknowledgement of the impact of the unconscious on all our conscious actions opened the door for the post-modern philosophical perspective.
The noumenal realm as an archetypal world
But what are the implications of an acceptance of the existence of such a noumenal realm? In this case, one could build on the Kantian foundation. Instead of reducing the Kantian insights to their bare essentials, one could also explore the possibilities that Kant left untouched, using, for example, new developments in psychoanalysis. In accordance with Kant’s notion of an archetypal world (natura archetypa) in which the categories of the mind are situated, C. G. Jung developed a very similar idea involving the unconscious. Paul Kugler writes: “Kant’s categories (time, space, number, and so on) provided the a priori structures necessary for reason itself. Jung extended the subtle implications of Kant’s Critique of Pure Reason to the realm of depth psychology, positing archetypes as the a priori categories of the human psyche” (Kugler 2008:86). He quotes from Jung’s own writings to affirm this:
“One could also describe these forms as categories analogous to the logical categories which are always and everywhere present as the basic postulates of reason. Only, in the case of our `forms’, we are not dealing with categories of reason but categories of the imagination… The archetypes are, so to speak, organs of the prerational psyche. They are eternally inherited forms and ideas which have no specific content. Their specific content only appears in the course of the individual’s life, when personal experience is taken up in precisely those forms” (Jung 1953-77:517-518).
Richard Tarnas writes in a similar vein: “[A] new focus on the inner workings of the psyche reflected as well an increasingly sophisticated concern with those unconscious structures within the mind of the subject that were determining the ostensible nature of the object – a continuation of the Kantian project on a more comprehensive level… In the course of analyzing a vast range of psychological and cultural phenomena, Jung found evidence of a collective unconscious common to all human beings and structured according to powerful archetypal principles… [J]ung’s granting the status of empirical phenomena to psychological reality was itself a major step past Kant, for he thereby gave substance to ‘internal’ experience as Kant had to ‘external’ experience: all human experience, not just sense impressions, had to be included for a genuinely comprehensive empiricism” (Tarnas 191:383-5).
Kant focused only on the conscious mind and then allowed, among all possible non-sensual intuitions, only for intellectual intuitions of noumenal objects. He did not allow for other non-sensual intuitions that could, for example, be associated with the unconscious part of the mind and which could also be directed towards the noumenal (archetypal) realm. Furthermore, although Kant refers to the phenomenal/empirical self as distinct from the transcendental self that is associated with the universal structures of the mind, he did maybe not position the personal conscious clearly enough within this collective framework. Jung did this for the personal and collective unconscious: “[The] personal unconscious rests upon a deeper layer, which does not derive from personal experience and is not a personal acquisition but is inborn. This deeper layer I call the collective unconscious. I have chosen this term ‘collective’ because this part of the unconscious is not individual but universal” (Jung 1990:299).
The “collective” Kantian structures of the mind could be seen in the same way. They are timeless, not in the sense that they stay the same over time throughout history (as some have wrongly interpreted them), but in the sense that they lay outside the normal time-space framework in the noumenal dimension. They are also dynamic – allowing for example, for schematization in a contracted or bent space-time framework (in accordance with Einstein’s theories of relativity). Furthermore, although they themselves do not incorporate a personal component, they underlay the personal component that is situated in both the noumenal and phenomenal realms, and which integrates these. The unconscious part of the mind only influences this personal component of the conscious. The reason why a community of scientists could reach rational agreement is that they, in spite of the personal component, all share the underlying impersonal, universal, collective structures of understanding. When the categories of understanding are understood in this way, the validity of human knowledge could maybe be secured.
The problem with the Jungian concepts is that they have empirical validity only in the psychological sense. Tarnas writes in this regard: “Depth psychology had perhaps rendered a deeper inner world for modern man, but the objective universe as known by natural science was necessarily opaque, without transcendent dimensions” (Tarnas 1991:367). But what if the archetypal realm that corresponds with Kant’s noumenal realm does indeed exist? This could imply that the human mind does in effect have access to this realm, although not in the same way that it has to the phenomenal world. Kant allowed for this on the intellectual level (albeit not for humans); Jung extended it to the unconscious level. Kant only allowed for a negative characterization of the noumenal realm, i.e. in a relative way as “that which is the cause or ground of appearances” (Ward 2006:100; Kant 1934:188), but it seems that Jung allows us to also characterize it in a positive way.
Archetypes are schematized in the form of archetypal images existing in normal space and time. This could imply that one could get true knowledge (in the form of archetypal images) from the noumenal realm. Furthermore, if the subject’s mind is embedded in the noumenal realm of the cosmos, s/he is not removed from the world in which s/he is situated. It is from its groundedness in the noumenal realm that the self accesses the world.
But what reason does one have to postulate the existence of such a noumenal realm? I propose that this realm should be viewed as nothing but the higher dimensional structure of the cosmos as it is presently theorized in quantum physics. And it seems to me that we have good reasons to accept this identification.
Relating the noumenal realm to the higher dimensions of theoretical physics
The Polish mathematician Theodor Kaluza was the first to propose (in 1919) that the structure of the universe contains higher dimensions. (Interesting enough, as with Kant, he was from the University of Köningsberg). He posited that space dimensions could come in two varieties, namely as large, extended and therefore directly manifested (the normal variety), as well as small and curled up (higher dimensions). The Swedish mathematician Oskar Klein later refined his work. They suggested that embedded in the fabric of the universe, at every point thereof, these extra dimensions exist alongside the others (Greene 2000:185-190).
Since the mid-1970’s higher dimensions have become a central part of theoretical studies in physics. A larger number as well as different shapes have been proposed for such space dimensions. Even other time dimensions could not be excluded. In string theory elementary particles are envisioned as tiny strings that vibrate in both large, extended space dimensions as well as in the tiny, curled-up ones. In fact, the structure of these higher dimensions, its extra-dimensional geometry, determines the fundamental physical attributes like particle masses and charges that is observed in the normal large space dimensions of common experience (Greene 2000:206). The theoretical physicist Brian Greene writes: “The geometrical form of the extra dimensions plays a critical role in determining resonant patterns of vibration – which appear to us as the masses and charges of elementary particles” (Greene 2000:206 – my accentuation).
Now this corresponds remarkably with Kant’s postulate that the noumenal aspect of the cosmos, not only forms the basis and cause of the phenomenal world of observation, but that the phenomena flows from the noumena (Ward 2006:100). In both cases there is a reference to an inaccessible dimension of our world that forms part of the fabric of the cosmos and which determines what our world of “appearance” looks like (a word Brian Greene also uses!). Andrew Ward sums up the Kantian view: “[B]y taking the noumenal ground as ultimately responsible for the design of the whole spatio-temporal world, including its physical laws, we can give a purposive explanation for the extraordinary large number of diverse natural forms” (Ward 2006:218). This is in effect what Greene says.
This brings us to Kant’s proposal that deterministic behaviour is to be associated with the world of phenomena and freedom with the world of noumena. Is there any reason to accept that freedom (in contrast with determinism) should be associated with the higher dimensions in physics? Here I would like to refer to the Schrödinger equation, according to which particles like electrons and photons are spread out “in a strange multi-dimensional ‘hyperspace’” (Pine 2006:222). Some physicists like David Bohm takes this serious as referring to what actually happens (although he views the dimensions differently from string theorists). When the wave-function “collapses”, the unobserved particle-wave which is somehow located multidimensionally, instantaneously collapse to a single unpredictable point in three-dimensional space.
What is of interest to us, is that the location/position where the particle will become manifest could not in any way be determined beforehand – it happens in a random manner. It is only possible to calculate the probability of a particle-wave collapsing at a certain location. If the particle is in fact situated in part in higher dimensional space as has been proposed, then one could say that the random manifestation thereof in three-dimensional space results from the “freedom” inherent in that dimensions. This corresponds to some extent with what Kant has said, namely that the free play of our imagination and our free will, as observed in our actions in the phenomenal sphere, originates in the noumenal dimension where the law of freedom reigns.
As for the imagination, there is some evidence that its ability to produce concrete archetypal images from the dynamic underlying archetypal structures, takes place in a way not too different from what is observed in quantum physics, namely in a random (free) manner, restricted to certain particular outcomes. Jung, following Kant’s lead (who in his Critique of Judgment made much of the free play of the productive imagination), used a technique that he called “active imagination” to stimulate the mind’s archetypal capabilities. He writes:
“[I] took up a dream image or an association of the patient’s, and, with this as a point of departure, set him the task of elaborating or developing his theme by giving free reign to his fantasy. This, according to individual taste and talent, could be done in any number of ways, dramatic, dialectic, visual, acoustic, or in the form of dancing, painting, drawing or modeling. The result of this technique was a vast number of complicated designs… I was witnessing the spontaneous manifestation of an unconscious process… The chaotic assortment of images that at first confronted me reduced itself in the course of the work to certain well-defined themes and formal elements, which repeated themselves in identical or analogous form with the most varied individuals” (Jung 1990:74/5).
As for the free will, there is obviously a great difference between the “free” (random) manifestation of particles and a “free” will. One could, however, propose a very complex interplay of noumena and phenomena, combining freedom and determinism, in the framework of the human mind/brain resulting in humans having a free will. If this is the case, the freedom manifested in the will is just a much more complex expression of the same basic freedom that is manifest in quantum physics.
The implications for epistemology and ontology
What are the implications for physics, both with regards to epistemology and ontology, if Kant’s noumenal realm corresponds to the higher dimensional structure of the cosmos? To what extent would one then be able to accommodate developments in quantum physics within the framework of Kantian philosophy? And what further adaptations to the Kantian perspective could be proposed to bring it in line with quantum physics? To answer these questions we could first refer to the two well-known interpretations of quantum physics.
The interpretation of the wave-particle duality and how it manifests itself in quantum physics has divided the physics community. Some physicists, like Niels Bohr and Werner Heisenberg, have formulated the so-called Copenhagen interpretation, according to which observations on the subatomic level present us with a new epistemological discovery, namely that we have reached a barrier in our attempt to describe nature in terms of human concepts derived from ordinary experience (Pine 2006:226). According to them the descriptions that we normally use to describe nature, like “particle”, “wave”, “position”, “mass” and “spin” involve assumptions about space and time that is not valid on that level. At most, we could arrive at complementary views of reality.
This view builds on the philosophical tradition derived from David Hume, according to which the question of what is real is unanswerable (Pine 2006:229). We could describe the empirical world of observation, but we do not have access to the world as it really is. Therefore, one should accept that between measurements, when the particle-wave propagates, there is nothing that could be known, i.e. that could be conceptualized in human terms. Only when the particle is observed, when we could measure it, does it become an object in the true sense of the word.
One could propose that the limit that has been reached is not so much due to the smallness of the particles. If it was only the smallness of the particles that was the issue, one could always have the expectation that new technology would enable us to overcome such a barrier in extending our observational reach. But the Copenhagen interpretation clearly refers to a more fundamental barrier. One could propose that the barrier that has been reached is the higher dimensional structure of the cosmos in which the subatomic particles is (at the very least) partially situated. This could imply that physicists have experimentally become confronted with things situated in these higher dimensions, that is, with things as they truly are.
If we allow that this higher dimensional structure of the cosmos is the same as the noumenal realm that Kant postulated, then his philosophy is applicable to situations like these. He said exactly what the Copenhagen interpretation acknowledges, namely that we have no direct experimental access to things situated in this dimension. Also, in accordance with the “complementary views of reality”, he held that different sets of rules apply in the phenomenal and noumenal realms.
Not all physicists agreed with the Copenhagen interpretation. Albert Einstein, for example, disagreed. Einstein rejected the view that a true barrier to knowledge had been reached. He believed that “There is nothing so far removed from us to be beyond our reach or so hidden that we cannot discover it” (Pine 2006:225). The human mind would always be able to conceptualize at least the most likely hypothesis about the nature of reality. Using mathematical models and experimentation, physicists have proposed that we could arrive at a better and better understanding of the hidden forces acting on the subatomic level. It is exactly in this domain of theoretical physics where the existence of a higher dimensional structure of the cosmos has been proposed.
This view could also, to some extent, be accommodated in the Kantian perspective if the higher dimensional structure of the cosmos is equated with his noumenal realm. Kant allowed that we could rationally think and conceptualize this realm. But according to Kant we cannot arrive at any knowledge of this realm based on pure reason. Kant, however, did allow us to say something about this realm using “practical reason”. The laws governing the noumenal world could to some extent be indirectly established through practical reason.
Although Kant only applied practical reason to human freedom (morality), one could propose that it could also be applied to science. This implies that one could, in spite of what Kant proposed, maybe also positively characterize the noumenal realm in physics (when we equate it with the higher dimensional structure of the universe). Kant did not foresee that one day we would be able to indirectly access the noumenal realm to the extent that we are presently doing. And it seems that it is through practical reason (not in the moral sense) that the identification between Kant’s noumenal realm and the higher dimensional structure of the cosmos as it is described in theoretical physics can be established.
Conclusion
It has been more than 200 years since Kant developed his philosophy. The world has changed a lot. We have moved beyond the Newtonian view of the world. Einstein’s theories of relativity and quantum physics have changed our view of the world. It has been a long time since philosophers have dropped Kant’s notion of a noumenal world existing alongside the phenomenal world. Could it be true that Kant was right after all? That his philosophy is not only compatible with our contemporary view of the world, but that the noumenal realm that he postulated is nothing but the higher dimensional structure of our universe that have recently been taken seriously by theoretical scientists?
In this essay I proposed that this is indeed the case. After giving a broad overview of the Kantian view, I made some proposals how his philosophy could be adapted (one should rather say extended) to incorporate new developments in psychoanalysis as well as physics. The existence of the noumenal realm opens up the possibility that our knowledge could indeed to some extent be grounded in the human subject, not as standing apart from the world, but as being part of the world. His philosophy also, not only provides a unified perspective on our world that could incorporate disciplines as far apart as psychoanalysis and physics; it also enables us to reconcile the different interpretations of quantum physics.
If my proposals are accepted, the implications thereof are profound. It implies that philosophy has taken a wrong turn when it rejected the noumenal realm. Since this provides the natural ground for knowledge, at least some of what has been done since then leading to the scepticism of post-modernism should be reconsidered. The adapted Kantian perspective could provide a powerful framework within which the contemporary developments in physics could be interpreted. Lastly, the existence of such a realm reinforces the fact that our world consists of much more than the observable realm.
List of sources
Caygill, Howard. 1995. A Kant Dictionary. Oxford: Blackwell Publishing.
Greene, B. 2000. The Elegant Universe. London: Random House.
Jung, C. G. 1953-77. Collected Works of C. G. Jung, Vol 11. Edited by H. Read, Michael Fordham and Gerhard Adler. Translated by R. F. C. Hull. Princeton: Princeton University.
Jung, C. G. 1990. The Basic Writings of C. G. Jung. Translated by R. F. C. Hill. Selected and Introduced by V. S. de Laszlo. Princeton: Princeton University.
Kant, I. 1934. Critique of Pure Reason. Translated by J. M. D. Meiklejohn. New York: Everyman’s Library.
Kant, I. 1997. Critique of Practical Reason. Translated by Mary Gregor. Introduction by Andrews Reath. Cambridge: Cambridge University.
Kugler, P. 2008. “Psychic imaging: a bridge between subject and object”, in The Cambridge Companion to Jung (Second Edition). Edited by Polly Young-Eisendrath and Terence Dawson. Cambridge: Cambridge University.
Ostenfeld, E. N. 1982. Forms, Matter and Mind. London: Marinus Nijhoff.
Pine, R. C. 2006. Science and the human prospect. Internet: http//home.Honolulu.Hawaii.edu/pine/book1-2.htm/
Tarnas, R. 1991. The Passion of the Western Mind: Understanding the Ideas that have shaped our worldview. New York: Ballantine.
Ward, A. 2006. Kant. The Three Critiques. Cambridge: Polity Press.
Author: Dr Willie Mc Loud (Ref. wmcloud.blogspot.com)
Read also:
Kant, Noumena and Quantum Physics
Published in Contemporary Studies in Kantian Philosophy 3 (2018)
Subscribe to:
Posts (Atom)